Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

13 De balans tussen nabijheid en distantie
door autoriteiten bepaalde prioriteiten en aanpak moet daarbij vermeden worden. Op
die manier kan ook samenwerking met slechts een beperkt groepje burgers uit dergelijke
achterstandswijken lonend zijn.
Binnen de Amsterdamse buurtregie komt het nauwelijks tot een ondersteuning van
dergelijke kleinschalige vormen van burgerbetrokkenheid waarin enkele burgers gelegenheid
krijgen om invloed uit te oefenen op en mee te doen aan de aanpak van onveiligheid
in hun buurten. Vanuit de wijkteamleiding wordt er niet op gestuurd en de
buurtregisseurs die wel afspraken maken met bewoners over de aanpak van problemen
kunnen veelal niet rekenen op de noodzakelijke back-up vanuit de eigen organisatie.
Contacten leggen met de verschillende etnische gemeenschappen uit een buurt, goede
vertegenwoordigers selecteren en met hen zinvolle samenwerkingsverbanden aangaan
is bovendien moeilijk en arbeidsintensief. Binnen buurtregie komt het vaak niet zo ver
omdat de organisatie burgerbetrokkenheid weinig ondersteunt en ook buurtregisseurs
zelf zich vaak beperken tot samenwerking met professionals.
Resumerend kan gesteld worden dat realisatie van de ruime mate van burgerbetrokkenheid
die community policing voorstaat niet reëel is. De politie staat overwegend
afwijzend tegenover collectieve vormen van burgerbetrokkenheid en zelfs de weinige
actieve burgers beperken zich liever tot het prioriteren van problemen en zien in de
aanpak vooral een taak voor politie en professionele partners. Toch is kleinschalige
burgerbetrokkenheid juist voor burgers in achterstandsbuurten belangrijk en zou wel
degelijk bevorderd kunnen worden als de politie daar meer werk van zou maken. Juist
in dergelijke buurten is het van groot belang dat in ieder geval de meest basale vormen
van burgerbetrokkenheid gestimuleerd worden.
Voor wat betreft nabijheid tot burgers blijkt laagdrempeligheid een succesfactor te zijn,
waarin een correcte bejegening van burgers conform de ideeën van Tyler (1990) een
belangrijke rol speelt. In dit onderzoek waarderen burgers de buurtregisseur omdat
hij hen respecteert, naar hen luistert en bereid is te zoeken naar maatwerk en blijken
bijvoorbeeld slachtoffers zeer positief te oordelen over de interventie van de buurtregisseur
ondanks het uitblijven van de aanhouding van de dader. Uiteindelijk is het niet
de uitkomst van de interventie die hun oordeel bepaalt, maar de mate waarin zij van
mening zijn dat de buurtregisseur hen respecteert, daadwerkelijk naar hen luistert, al
het mogelijke heeft gedaan om te helpen bij een oplossing van hun probleem en hen
daarover eerlijk informeert. Dit bevestigt eerdere bevindingen van Tyler (1990) dat
burgers de legitimiteit van de politie pas erkennen als naar hun mening sprake is van
een respectabele en eerlijke bejegening van burgers, waarbij vooral de kwaliteit van de
omgang telt en niet zozeer de uitkomst.
Uit dit onderzoek blijkt verder dat burgers het optreden van de buurtregisseur over het
algemeen meer waarderen en respecteren dan de aanpak van overige agenten. Voor
velen is hij daardoor ook een onmisbare schakel naar een anders als vrij ontoegankelijk
ervaren politieorganisatie, iemand waar ze in tegenstelling tot de politieorganisatie
op kunnen bouwen en waar ze hun zorgen aan kunnen toevertrouwen. Een grotere
325