Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
280
ondernemer dan hoe hij denkt dat op te lossen en meestal komen ze dan samen tot een
oplossing. De betrokken ondernemer is dan ook tevreden.’
De terugkoppeling van de buurtregisseur is volgens respondenten veelal beperkt tot
algemeenheden, omdat deze niet alles vertellen mag vanwege privacyregels. In individuele
gevallen lijkt de terugkoppeling tot tevredenheid van bewoners en ondernemers
te verlopen, dat is echter anders bij collectief terugkoppelen. Respondenten vertellen
dat bewoners, die bijvoorbeeld informatie verschaft hebben over een overlastgevend
adres in de buurt, altijd meer willen weten en dat dat meestal niet kan vanwege de
privacy. Een van de ondernemers is opgevallen dat de buurtregisseur onvoldoende
terug kan koppelen omdat hij zelf binnen de eigen organisatie te weinig terugkoppeling
krijgt.
‘Wij krijgen altijd terugkoppeling van de buurtregisseur…Vervolgens krijgen we geen inhoudelijke
terugkoppeling, wel een meer algemene.’
‘Dat gebeurt in onvoldoende mate. Wat de buurtregisseur zelf weet koppelt hij wel terug,
maar hij krijgt zelf te weinig terugkoppeling binnen zijn eigen organisatie.’
‘Bij het wijkoverleg vindt wel terugkoppeling plaats, maar beperkt. Bewoners die een probleem
hebben aangekaart kunnen bij het buurtpunt langskomen en informeren naar de
stand van zaken, maar dan horen ze weinig specifieks vanwege de privacy.’
Respondenten krijgen zelden te horen dat de buurtregisseur problemen die zij aanbrengen
niet op kan pakken, omdat zij zelf al filteren waarmee zij naar de buurtregisseur
gaan. Eén van de ondernemers krijgt soms ‘nee’ te horen van de buurtregisseur,
meestal omdat de chef anders beslist heeft en aan een ander probleem prioriteit gegeven
wordt. Een respondent uit West noemt in dit verband een stuk machteloosheid
bij de buurtregisseurs om tot een permanente oplossing te komen voor de harde kern
overlastgevende jeugd. Hoewel in de betrokken buurt de grootte van de overlastgevende
groep teruggebracht is van veertig naar tien, is het voor de buurtregisseur
vrijwel onmogelijk voor die laatste tien een permanente oplossing te vinden. Ze komen
steeds weer terug op straat.
‘De hangjongeren op de hoek van de straat en de tien probleemgezinnen die wonen in één
straat, er zijn verschillende organisaties mee gemoeid, maar verbetering van de omstandigheden
en hoop voor die jongeren is er niet. De jongeren komen steeds weer terug op
de straat en in de straatcultuur. Dan hoor ik wel dat het geen zin meer heeft, die jongeren
moeten volwassen worden en misschien dat er dan inzicht ontstaat. Maar het is heel moeilijk
voor ze om zich aan die situatie te ontworstelen, om te zien dat er wel iets mogelijk is.’