Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

2 Community policing
geïsoleerd diende te worden van in het bijzonder politici 3 , maar ook van de bevolking.
Het systeem leidt dan ook tot grote afstand tussen politie en bevolking en openbareordehandhaving
als kerntaak (Ponsaers, 2001: 473-475).
Het lawful policing model is ontstaan in reactie op het military-bureaucratic model.
Dit model concentreerde zich op toepassing van de wet, legale en illegale activiteiten,
gebruik en misbruik van de wet en formalisme. Ook in dit model staat de politie op
afstand van de bevolking. De relatie met het publiek is nogal instrumenteel en formeel
van aard, uitsluitend bedoeld voor het verkrijgen van informatie over criminaliteit en
criminelen. Politieagenten moeten zo veel mogelijk arrestaties verrichten en bekeuringen
schrijven en elke denkbare situatie afhandelen via toepassing van de wet. Binnen
dit systeem gaat het om wetstoepassing en is criminaliteitsbestrijding kerntaak (Ponsaers,
2001: 476-478).
Community oriented policing is weer een reactie op beide eerdere modellen en voornamelijk
ontstaan in reactie op de grote afstand van de politie tot de bevolking. Dit
model concentreert zich op multifunctionaliteit, lokale gemeenschappen, coproductie,
partnerschap, decentralisatie, platte hiërarchie, dienstverlening, despecialisatie, verantwoordelijkheid
neerleggen bij straatagenten en proactiviteit. Burgers worden gezien
als partners in het creëren van een veilige leefomgeving met het oog op welzijnsverbetering.
Doordat community policing in eerste instantie ontstaan is als reactie op de vervreemding
van de bevolking van de politie is tegemoetkomen aan de verwachtingen
van buurtbewoners de kern van community policing (Ponsaers, 2001: 479-482).
Public-private divide policing is volgens Ponsaers te begrijpen als reactie op te enge
interpretaties van politiewerk. Het model concentreert zich rondom fragmentatie,
herverdeling van politiewerk, consumentisme, actief burgerschap, privatisering, (on)
veiligheid, verantwoordelijkheid en de ‘new blue line’. Volgens Ponsaers is een politiemodel
geen karakterisering van een bepaald soort politieorganisatie, maar juist van
een bepaalde categorie specifieke politietaken. Bij public-private divide policing gaat het
om de interactie tussen private en publieke instanties, tussen politie en private vormen
van politiewerk, die de laatste decennia een grote vlucht genomen hebben. Daarbij
doelt hij enerzijds op de opkomst van de private sector in policing en anderzijds op
de opkomst van actief burgerschap. Mensen worden in dit systeem vooral benaderd
als consumenten of potentiële risico’s en de dominante strategie is risicomanagement
(Ponsaers, 2001: 487-489).
3 Zie in dit verband de beschrijving van Kelling en Coles (1996:73) van de Amerikaanse situatie in de late
negentiende en vroege twintigste eeuw. ‘Police gained a reputation for brutality, inefficiency, and corruption
during the late nineteenth and early twentieth century. This reputation grew out of the integration of police with
local political machines governing cities from “smoke filled rooms”. As adjuncts of ward-based political machines,
police were not only indispensable in providing ward services, the source of their jobs – ward-based patronage –
ensured their loyalty to local politicians. Consequently, one form of police corruption involved using their power to
keep politicians in office.’
25