Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
248
‘Als wij een tip krijgen van een van de bewoners dat zij vermoeden dat vanuit een van de
woningen gedeald wordt, dan spreken we als bewonersvereniging zelf de drugsdealer aan.
We vertellen dan quasi-onnozel dat er geruchten gaan dat er op zijn galerij gedeald wordt.
Meestal houdt het daarna op….Er zijn hier bewoners die ’s nachts meubels over de rand
van hun balkon naar beneden gooien of koelkasten dumpen, we maken dan affiches met
foto’s daarvan en loven € 50,- uit voor wie weet wie de eigenaar was. Dat middel helpt
prima.’
Alle bewoners blijken actief omdat zij de veiligheid en leefbaarheid van de buurt willen
verbeteren. Daarnaast vinden respondenten het leuk om te doen en ontlenen een
zekere status aan hun activiteiten. Bovendien leggen een aantal respondenten uit,
dat het ook om een stuk eigenbelang gaat. Zo vertelt de voorzitter van de bewonersvereniging
van een van de flats in de Bijlmer hoogbouw, dat de bewonersvereniging is
heropgericht in een situatie van een ware criminaliteitsexplosie. Verhuizen was voor
hem financieel geen optie, dus werd het aanpakken. In Noord zijn juist de mensen die
ontevreden waren en mopperden over de buurt bij elkaar gezet in het sms-alert en in
een van de torenflats in West was eenvoudig niemand anders beschikbaar dan respondent,
maar wilde deze woningeigenaar toch graag het gezamenlijk bezit beschermen.
In de andere flat heeft de voorzitter van de vereniging van eigenaren een hele sterke
intrinsieke motivatie, hij ervaart zelf optreden tegen onrecht als zijn burgerplicht.
‘Die bewonersvereniging hebben we als bewoners in 1989 heropgericht omdat in die periode
sprake was van een escalatie van criminaliteit in de Bijlmer. Er waren in die periode
bijzonder veel inbraken en er sneuvelden voortdurend ramen in de buurt.…Mijn motivatie
destijds om actief te worden was in eerste instantie eigenbelang. Het was voor mij een
keuze tussen verhuizen of aanpakken, een keuze tussen strijden of lijden. Verhuizen was
voor mij financieel gezien geen optie.’
‘Ik heb zelf ooit een overval op een oudere vrouw meegemaakt en heb toen niet bijtijds
kunnen ingrijpen, dat wil ik een volgende keer echt voorkomen. Er wonen in deze flat bijvoorbeeld
een paar oudere dames. Toen die last hadden van de Bulgaarse buren, die daar
gewoon tegen de deur gingen staan trappen als ze iets niet beviel, ben ik daar meteen op af
gestapt. Zulk gedrag ga ik niet accepteren.’
De buurtregisseurs zijn volgens respondenten meestal niet direct verbonden met de
diverse burgerverbanden, met uitzondering van het sms-alert. Meestal worden zij op
de hoogte gehouden door de trekkers en voorzitters en specifiek uitgenodigd voor een
vergadering als er naar inzien van bewoners zaken te bespreken zijn die voor de politie
zijn. Respondenten vertellen dat zij vooral op eigen initiatief buurtproblemen melden
bij de buurtregisseur. Omgekeerd stimuleren buurtregisseurs actieve burgers ook wel
om zelf iets aan problemen te doen.