Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
bewoners zwaar in de minderheid en valt vooral de gevoelde eenzaamheid van respondente
op. Kenmerkend is dat zij tegenwoordig als enige deel uitmaakt van de
bewonerscommissie van haar flat, terwijl dat in haar vijfentwintig jaar durende lidmaatschap
wel anders is geweest.
238
‘Toen we hier pas gingen wonen beloofde de woningbouwvereniging ons dat per trappenhuis
maximaal twee allochtone families gehuisvest zouden worden. Totaal zijn er elf woningen
per trap. Op die manier zouden de allochtone gezinnen zich goed kunnen inleven
in de Nederlandse samenleving. De flat telt totaal 75 woningen en van die 75 worden nog
maar zeven à acht door Nederlanders bewoond. De rest van de bewoners is van Afrikaanse,
Surinaamse of Creoolse afkomst en er wordt veel onderverhuurd. Daardoor is de buurt
achteruitgegaan. Het zijn veelal best vriendelijke mensen, maar ze willen zich niet echt met
de buurt bemoeien. Contact met die mensen leggen is moeilijk… Dan voel je je heel alleen
en verlaten. Je hebt geen enkele aanspraak.’
De beide respondenten van Marokkaanse afkomst uit West noemen jeugdoverlast
als voornaamste probleem. Beiden zetten zich in voor de buurt als buurtbetrokken
bewoners, een soort buurtvaders. Bij hen komt een zekere schaamte voor het gedrag
van de jongeren uit hun gemeenschap naar voren en ervaren machteloosheid in het
veranderen van de situatie van de jongeren met afgebroken schoolopleidingen en geen
werk, wat volgens hen mede ten grondslag ligt aan hun gedrag. Ze ergeren zich aan de
coffeeshop in de buurt en het gebrek aan adequaat optreden van autoriteiten. Bovendien
ervaren zij ten opzichte van vroeger een zekere vreemdelingenhaat, terwijl zij
benadrukken dat zij zelf ook echt Nederlander zijn en als zodanig behandeld willen
worden. Ze hebben het gevoel dat veel Nederlanders denken dat alle mensen van
Marokkaanse afkomst slecht zijn.
‘G: Soms ’s nachts gebeuren hier rare dingen. Wat zijn dat voor rare dingen? Ruit stukslaan,
kapot maken, dan gaan ze krassen maken in de deuren of met verf kliederen, allemaal rare
dingen, met spuitbus en een lawaai, lawaai ’s nachts van die jongens allemaal op straat,
dat ze zich niet schamen. Ik begrijp het wel, het komt door de werkloosheid weet je. Wij
hebben daar met de gemeente over gesproken, die moet er iets aan doen om die jongens
een baan aan te bieden en als ze geen baan aan willen nemen dan moeten ze oprotten of
naar de gevangenis.’
‘H: Vroeger was hier geen coffeeshop op de hoek. Nu zit die coffeeshop dicht bij school.
De kinderen komen er langs als ze naar school gaan en gaan er naar toe als ze van school
komen. Bij de coffeeshop is het hasjiesj roken en cocaïne kopen, daarom zijn die jongens
allemaal verslaafd. In de coffeeshop gaan ze allemaal hasjiesj roken en cocaïne kopen en
daarna blijven ze de hele nacht op straat die jongens. Daarom zijn de mensen hier nu
veranderd.’