Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
voorkomen. Dit komt doordat de politiemensen heel weinig tijd besteedden aan criminaliteit
en als ze het wel deden, uitsluitend aan misdaden die al hadden plaatsgevonden.
Het afschrikwekkende effect daarvan was zwak. Hij gaf een opsomming
van de feiten: zo hebben verhoging of verlaging van de politiecapaciteit en de traditionele
politiestrategieën surveillance, noodhulp en opsporing geen enkel preventief
effect. Voor wat betreft de noodhulp is de kans op een aanhouding nihil en bovenal
afhankelijk van de melder. Ook een hoger opsporingspercentage heeft geen effect op
de hoeveelheid criminaliteit. Uit het voorbeeld van Amerika blijkt dat het verhogen
van de duur van de gevangenisstraffen ook niet helpt. Hoewel Amerika begin jaren
negentig de zwaarste straffen had van alle vergelijkbare landen, waren haar misdaadcijfers
ook de hoogste en waren er destijds geen indicaties dat ze zouden dalen (Bayley,
1994: 3-9).
Bayley concludeerde dat preventie van criminaliteit heel wat meer vergt dan uitsluitend
investeren in wetshandhaving. Hij vond dat overheden zich zouden moeten
richten op de voornaamste voorspellers van verschillen in criminaliteitsniveau, die
waren aangetoond met jarenlang gedegen criminologisch onderzoek. De belangrijkste
daarvan zijn de factoren werk, inkomen, opleidingsniveau, geslacht, leeftijd, etnische
diversiteit en gezinssamenstelling. Bayley stelde verder dat ook het publiek inzag, dat
de politie criminaliteit niet kan voorkomen. Dit bleek volgens hem uit de stijging in
de hoeveelheid particuliere beveiligers en de toename van op zelfbescherming gerichte
burgeractiviteiten (Bayley, 1994: 10-12). Volgens hem levert de politie twee belangrijke
diensten voor de maatschappij, namelijk gezaghebbende interventie en symbolische
wetshandhaving. Deze activiteiten zijn echter niet afdoende om de maatschappij veiliger
te maken (Bayley, 1994: 34-35).
Ten slotte merkte Bayley op dat de politie opvallend gelijksoortig georganiseerd was
van plaats tot plaats en van land tot land, tenminste betreffende haar taakvelden. Bij
de meeste korpsen in Amerika, Canada, Japan, Groot-Brittannië en Australië was
de verdeling van de politiecapaciteit over de verschillende taken in de jaren 1986 tot
1990 ongeveer als volgt: 59% in de noodhulp, 15% in de opsporing, 8% in de verkeershandhaving
en 8% in de administratieve ondersteuning, 11% in de operationele
ondersteuning en als nieuwkomer 3% in de criminaliteitspreventie. 2 Afgezet tegen de
capaciteitsverdeling van de periode 1970 tot 1975 was er nauwelijks verschil, terwijl de
sociale omstandigheden, in het bijzonder de sterk stijgende misdaadcijfers in deze landen,
in die periode wel aanzienlijk veranderd waren (Bayley, 1994: 32-34). Bayley sloot
zich daarom aan bij de conclusie van eerdere onderzoekers zoals Langworthy, Murphy,
2 De cijfers zijn afkomstig uit een door Bayley opgevoerde tabel met als titel ‘Average percentages of Police
Officers in Different Assignments, Aggregated Across Countries’. Hierbij wordt opgemerkt dat ‘averages
have been computed as the starting and end points because information was not always available for the
same beginning and ending years’, wat verklaart dat de optelsom van de hoeveelheid bestede politiecapaciteit
uitkomt boven de 100%.
22