Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
228
van preventief fouilleren in West. Laat ze die jongens maar fouilleren en gelijk de drugs
onderscheppen.’
In het vervolg van haar verhaal wordt duidelijk hoe zij de situatie met de hangjongeren
voor de deur ervaart. Ze heeft een zoon van twintig die werkt, maar momenteel
noodgedwongen bij oma inwoont. Oma is echter al 82 en als zij komt te overlijden
staat de zoon weer op straat en respondente is van mening dat hij dan als tijdelijke
noodoplossing bij haar terecht zou moeten kunnen. Echter, haar tweekamerwoning
is echt te klein voor twee volwassenen en terugkeer in deze buurt zou opnieuw tot
grote problemen leiden tussen haar zoon en de groep hangjeugd, doordat ze hem niet
accepteren en treiteren en pesten.
‘Toch ben ik er niet gerust op, want oma is al 82 en als zij komt te overlijden, waar moet
mijn zoon dan naartoe. Als hij toch weer bij mij in de buurt moet wonen in die rotzooi dan
wordt het moord en doodslag. Die jongens daar die moeten hem niet, want hij werkt voor
zijn geld terwijl zij niets anders doen dan de hele dag op straat hangen en op een oneerlijke
manier aan hun geld komen. Als hij weer thuis zou komen te wonen, zouden ze hem pesten
en treiteren, dan pakken ze mij uiteindelijk toch via hem.’
Ze besluit haar verhaal door enkele incidenten te vertellen die in de straat plaatsvonden
en aan te geven hoe zij zich in die situatie weet te handhaven. Zo vindt ze
het onbestaanbaar dat die jongens op klaarlichte dag gewoon een brommer in brand
steken en niemand vervolgens de politie belt. Ze ergert zich eraan dat hun ouders, die
dit net als zij zien gebeuren, niet optreden en verder niemand belt. Zelf gaat ze niet
meer als enige bellen naar de politie om dit soort incidenten te melden, omdat ook
zij in het verleden slachtoffer is geworden van wraakacties. De oplossing is een soort
wapenstilstand tussen haar en de jongens, ze zeggen elkaar gedag en bemoeien zich
niet met elkaar voor het overige.
‘Het is toch te gek voor woorden dat ze in mijn straat op klaarlichte dag aan de overkant
gewoon een brommer in de brand steken en niemand meldt dat bij de politie. Ik ga ook
niet meer bellen, want ik begrijp niet waarom alleen ik dat zou doen. Ik heb namelijk een
benedenhuis en dan kunnen ze mij makkelijk pakken. Laat een ander maar eens bellen,
maar niemand belt. In het verleden hebben ze nitrietbommen door mijn brievenbus gegooid
als wraakactie…Dat wil ik niet meer meemaken. Tegenwoordig heb ik een wapenstilstand
met die jongens, zeg ze gedag en bemoei me verder niet met ze en zij niet met mij.
Dat wil ik zo houden.’