Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

Buurtregie met mate
Daarnaast hanteren meerdere buurtregisseurs tegenover specifieke personen een
strakke lijn, omdat de ervaring leert dat afspraken maken niet werkt. Illustratief daarvoor
zijn de ervaringen van een buurtregisseur uit Noord. Hij vertelt dat hij in de
loop der jaren door zijn ervaringen binnen de verschillende buurten in Noord waar hij
gewerkt heeft steeds meer verschoven is van gedogen in de richting van handhaven.
Hij geeft een voorbeeld uit een beruchte buurt, waaruit blijkt dat ook bewoners daar
gewoon verwachten van de politie, dat zij optreedt.
212
‘Een collega-buurtregisseur had in zijn wijk de overval op New York Pizza en herkende een
aantal overvallers op de videobeelden. Dan krijg je het Oudejaarsvuur en daar gingen de
overvallers, die vastgezeten hadden tegen hem zeggen “je bent een verader” en toen kwamen
anderen uit de buurt erbij en die zeiden tegen die jongen “ja, als je niet herkend wil
worden dan moet je een bivakmuts opzetten, klootzak”. Dan is er gewoon geen discussie,
“je moet niet zeiken, hij is van de politie”, dat moet je gewoon helder houden. Zo een buurt
is dat, niet van dat moet je niet doen, maar dan moet je een bivakmuts opzetten.’
Resumé strategieën
Buurtregisseurs bereiken bij voorkeur naleving door middel van aanspreken, overleg,
voorlichting en het maken van afspraken. Als het lukt mensen ervan te overtuigen
dat ze bepaald gedrag na moeten laten, leidt dit tot een duurzame oplossing. Echter,
buurtregisseurs gebruiken de optie van het toepassen van dwang daarbij wel als stok
achter de deur en bij conflictbemiddeling als mogelijkheid om een bepaalde oplossingsrichting
door te zetten.
De meeste buurtregisseurs zijn van mening dat het maken van uitzonderingen en
gedogen erbij hoort, omdat een goede verhouding met de buurt naast nemen ook
geven en polderen betekent. Maar buurtregisseurs zijn wel voorstander van het stellen
van een heldere grens. In specifieke situaties en ten aanzien van specifieke personen
hanteren zij wel degelijk een zero tolerance aanpak. Het meest sprekende voorbeeld
is de aanpak van overlastgevende en criminele jeugdgroepen. Bij die aanpak is zero
tolerance het sluitstuk.
De voorkeurstrategieën van buurtregisseurs liggen op het vlak van het bereiken van
consensus en ruimte bieden voor situationeel maatwerk in bijzondere gevallen. Anders
dan bij de wijkagenten van vroeger stellen zij daarbij wel een heldere grens aan wat
toelaatbaar is. Wie niet door overreding en overtuiging en het aanbieden van hulp
bewogen kan worden om zijn of haar gedrag aan te passen, die krijgt wel degelijk te
maken met dwang, voorafgegaan van dreiging daarmee. Over het algemeen is daarom
sprake van nabijheid tot burgers, al wil dit in sommige situaties en bij sommige buurtregisseurs
soms tijdelijk doorschieten naar repressie, wat dan weer zorgt voor meer
distantie.