Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

8 Perceptie buurtregisseurs
‘Dus je kunt iemand wel tot orde roepen en vaak weten ze het zelf ook wel dat ze dat niet
moeten doen. Je komt als politie onafhankelijk binnen, maar eigenlijk heb je best wel wat
gereedschappen om de strijd te slechten.’
Hoewel de meeste buurtregisseurs hun doel vooral via communicatie en overtuigen
trachten te bereiken, is wel degelijk sprake van een combinatie met gebruik van dwang.
Zo vertelt een buurtregisseur dat passanten in zijn buurt bij geconstateerde overtredingen
in principe gewoon een bon krijgen, omdat waarschuwen geen zin heeft als
hij de overtreder nooit meer zal tegenkomen. Bij bewoners ligt dat anders. De meeste
buurtregisseurs zijn geneigd eerst iedereen een kans te geven; bij ongeoorloofd gedrag
wordt eerst aangesproken en overlegd, maar als dat niet helpt treden buurtregisseurs
repressief op.
Het omgaan met overlastgevende of criminele groepen jeugd is illustratief voor een
eventueel trapsgewijze opbouw van een softe naar een harde aanpak. Een buurtregisseur
vertelt bijvoorbeeld hoe hij in samenwerking met het wijkteam overlastgevende
jeugd benadert. In eerste instantie gaat hij de groep aanspreken op hun gedrag en
gaat bij individuele jongeren na of zij behoefte hebben aan hulpverlening. Als dat niet
werkt gaat hij over tot het registreren van de leden van de jeugdgroep en zijn aanpak
richten op de hele groep. Pas als alles geprobeerd is en niets werkt gaat hij over tot
repressie en wordt als het ware een zero tolerance beleid gevoerd. Ook dat gaat stapsgewijs.
Eerst richt de aandacht zich op de leiders van de groep en krijgen zij bij elke
overtreding in het hele wijkteamgebied van alle wijkteamcollega’s altijd een bekeuring,
vervolgens wordt een dadergerichte aanpak ingezet. Medewerking van het wijkteam is
bij een effectieve aanpak essentieel.
‘Bij jeugd werkt dat ook zo. Ik begin altijd met aanspreken en kijk of de individuele jongeren
problemen hebben en behoefte hebben aan hulp. Die hulp ga ik dan organiseren.
Werkt dat niet moet je opschalen. Eerst halen we de jongeren uit de anonimiteit. Je moet
ervoor zorgen dat alle namen van zo een jeugdgroep bekend worden en dat laten blijken
aan ze. Het is iedere keer maatwerk met de jeugd. Op een zero tolerance aanpak kom je
pas als alles al is geprobeerd zonder resultaat, bij echt hardnekkige problemen dus. Ook
in die zero tolerance aanpak brengen we dan weer gradaties aan. Eerst richten we ons op
de leiders van zo een groep, helpt dat niet dan gaan we dadergericht werken. Dat wil zeggen
dat de leiders niet alleen op het overlastpleintje een verbaal krijgen, maar overal in het
hele wijkteamgebied waar ze iets verkeerd doen. Op de brommer, of in de auto, bekeuren,
ongeacht welke collega ze tegenkomen. Dat is ook de kracht van zo een aanpak, dat elke
agent strikt repressief optreedt tegen elke overtreding die ze begaan, anders heeft het geen
zin. Dat lukt alleen maar als het hele wijkteam meedoet.’
209