Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

8 Perceptie buurtregisseurs
De meerderheid van de buurtregisseurs geeft verder aan dat het belangrijk is problemen
zo veel mogelijk weg te zetten bij de betrokken probleemeigenaar. Een goede
illustratie van deze strategie vormt de motivatie voor en realisatie van een van de
buurtveiligheidsteams in Amsterdam West. De betrokken buurtregisseur zag hierin
een mogelijkheid om verantwoordelijkheid bij het stadsdeel neer te leggen en tegelijkertijd
zelf operationele sturing te houden. Burgers konden via een enquête problemen
prioriteren, waarop vervolgens door de buurtregisseur en andere professionals een
gecoördineerde aanpak werd ontwikkeld.
‘Ik was van mening dat er een buurtveiligheidsteam moest komen in de buurt. Ik had dat
al in mijn hoofd en dat kwam overeen met wat al op papier gezet was door het projectteam
buurtveiligheidsteams. Ik zag de mogelijkheid om verantwoordelijkheid meer neer te leggen
waar deze thuishoort, bij het stadsdeel in deze, ze erbij te betrekken, gebruik te maken
van hun kwaliteiten en zelf de operationele sturing te houden. Nou, dan kom je ergens.’
Frontlinie- versus beleidssturing
Een aantal buurtregisseurs is van mening dat sprake is van frontlijnsturing. Juist
een buurtregisseur moet volgens hen bij uitstek voldoen aan de slogan ‘wees je eigen
hoofdcommissaris’. De buurtregisseurs geven verder allemaal verschillende definities
van frontlijnsturing. Genoemd worden het inzetten van collega’s via werkverzoeken
op ad-hocproblemen en het maken van een afspraak op locatie in het politiesysteem.
Dit zorgt voor een specifieke manier van optreden door collegae bij een eventuele
melding op het betrokken adres. Meerdere buurtregisseurs ervaren grote vrijheid in
de invulling van hun werk en ervaren bovendien dat zij grote invloed hebben op netwerkpartners.
‘Als je je als politie een bepaalde status aanmeet, dan volgt iedereen wat jij denkt dat goed
is. Als ik zeg tegen een reclasseringsambtenaar dat ik denk dat het verstandig is dat een
jongere dat en dat traject volgt, dan luisteren ze daarnaar en gaan ze proberen dat voor
elkaar te krijgen. Als je dat eenmaal door hebt is dat heel raar. Mensen denken gauw dat je
overal verstand van hebt als politie, als je dat uitstraalt dan.’
Daarnaast bepalen de meeste buurtregisseurs mede zelf aan welke zaken zij prioriteit
geven. Dat sluit meestal aan bij de eigen beleving van wat urgentie heeft in de buurt,
zoals direct ingeschakeld worden voor nazorg bij een overval of recherchematig vooronderzoek
bij openlijke geweldpleging in een school voor zwakbegaafde jongeren.
‘Ik vind het belangrijk om er te zijn voor de mensen. Als er bijvoorbeeld een overval in de
woning is, dan wil ik direct gebeld worden en liefst direct nazorg verlenen.’
181