Community policing - VU-DARE Home - Vrije Universiteit Amsterdam

7 Perceptie wijkteamchefs
verenigingen van eigenaren, die ook veel in overleg zijn met buurtregisseurs en dus
relatief veel inbreng hebben.
In probleembuurten met ernstige criminaliteits- en/of overlastproblemen daarentegen
liggen de verhoudingen volgens wijkteamchefs anders. Vaak zijn er geen of slechts
enkele actieve burgers en is het merendeel van de bewoners passief. In dergelijke buurten
stapelen problemen zich op en ontstaan situaties waarin overlastgevende of zelfs
criminele groepen zich onaantastbaar wanen en de overige bewoners bang zijn voor
represailles bij associatie met de politie. Burgerparticipatie is dan een brug te ver omdat
de meld- en aangiftebereidheid al een probleem is.
‘Ik heb hier zelfs mensen gehad, dat als ze vanaf hun balkon riepen tegen die jongens van
“kan het even wat rustiger aan” dan werden hun auto’s bekrast en werden hun ramen
ingegooid. Ik heb hier mensen gehad die niet meer naar hun werk durfden te gaan omdat
ze vrouw en kinderen niet alleen durfden achter te laten, laat staan dat ze hun kinderen
naar buiten durfden laten om zelf in de speeltuin of op het pleintje te laten spelen zonder
toezicht. Kinderen kwamen ook thuis met verhalen dat ze zich bedreigd voelden door die
jongens.’
Om verandering te brengen in een dergelijke situatie is het volgens de wijkteamchefs
heel belangrijk om enerzijds gericht contact te zoeken met bewoners en anderzijds het
probleem te benoemen en daadwerkelijk actie te ondernemen. Het is echter voor deze
wijkteams, waar de wijken en/of delen van de wijk zich kenmerken door een sterk
multi-etnische samenstelling, niet eenvoudig om contact te maken met de diverse
allochtone gemeenschappen. Wijkteamchefs vertellen dat zij onder andere via kerken
en spreekuren trachten contact te maken met moeilijk bereikbare groepen. Het gaat
dan vooral om voorlichting verstrekken over de politie.
Het aanpakken van problemen en tegelijkertijd contact zoeken en vertrouwen winnen
levert volgens wijkteamchefs een spanningsveld op. Zo eisen burgers in Zuidoost dat
de politie een einde maakt aan de schietpartijen, maar leveren vergaande maatregelen,
zoals de invoering van preventief fouilleren om de vuurwapens te weren, vervolgens
verzet op. De betrokken wijkteamchef wijst op de paradox van een gemeenschap die
enerzijds wil dat het schieten wordt aangepakt en anderzijds wel lijkt te weten, maar
ook verzwijgt wie over vuurwapens beschikt.
‘Aan de ene kant verlangt de gemeenschap dat we er iets aan doen en als we wat doen
worden we daar soms op aangesproken van “moet dit nou op deze manier”, dat was onder
andere bij het preventief fouilleren. De keerzijde daarvan is dat de gemeenschap op sommige
punten ook weer erg in zichzelf gekeerd is. Want ze weten vaak wel dat er wapens
zijn, maar ja, het wordt ons ook niet verteld.’
151