Download als pdf-bestand - Maatschappijwetenschappen ...

90
beide kampen met elkaar in dialoog zouden treden. Echter, te select dan dat ik
ertoe zou kunnen behoren.
Ik heb dus wel aan de conferentie maar niet aan de PD deelgenomen. Maar in het Onderzoekberaad
heb ik daarover wel rapportages aangehoord. Al gauw werd - al dan niet
terecht - geklaagd over absenteïsme van de wetenschappers. Quené stelde daarom
voor om “iets op tafel te zetten” waarin iedereen geïnteresseerd zou zijn. “En
wat”, zo zei hij, “voldoet beter aan die omschrijving dan een pot met geld”. In
concreto: het geld voor het SISWO-manjaar, dat nog steeds op de begroting stond,
kon ter beschikking van de PD worden gesteld ten behoeve van fi nanciering van
de voorbereiding van onderzoekprojecten.
Dat was een buitengewoon goed idee. Er werd een kleine commissie ingesteld,
aanvankelijk bestaande uit Gerrit Wissink, John Buissink, Marten Bierman en
mijn persoon, die subsidies toekende voor korte studies op basis waarvan elders
fi nanciering voor een onderzoek kon worden verkregen. Natuurlijk hadden
niet al die studies succes Dat was inherent aan de aard ervan. Er zijn echter
zonder twijfel belangrijke onderzoeken uit voortgekomen, die anders niet gestart
hadden kunnen worden. De post is eind jaren tachtig wegbezuinigd. Dat is
jammer: zo’n ‘startmotor’ is, zoals gezegd, zeer nuttig.
In de jaren negentig is het Ministerie een nieuwe dialoog met de wetenschap
begonnen: het VROM-hoogleraren-overleg. Ik ben daar als emeritus hoogleraar
een paar keer bij geweest. De kwaliteit van de bijeenkomsten was wisselend,
maar er zijn - meen ik - wel resultaten uit voortgekomen.
HOOGGELEERD
In 1990 vestigde de RPD bij de Universiteit Utrecht een bijzondere leerstoel, en
werd ik door minister Alders tot hoogleraar benoemd. Daarnaast bleef ik voor
de helft van de tijd met de titel ‘adviseur’ bij de Dienst werken. In Utrecht gaf
ik onderwijs en deed ik onderzoek met betrekking tot het kennisgebruik in het
(ruimtelijk) beleid: een discipline die geenszins nieuw was maar die tot mijn verbazing
nog geen naam had. Ik noemde haar benuttingskunde. In Den Haag was
ik onder meer betrokken bij de onderzoekprogrammering en bij diverse projecten.
Deze slotperiode van mijn beroepsloopbaan duurde formeel drie jaar en drie
maanden, in werkelijkheid een jaar langer.
Ik vond het een groot succes, en niemand heeft mij op dat punt ooit tegengesproken:
noch degenen die bij de Universiteit en de RPD mijn werk moesten
beoordelen, waaronder het voor de leerstoel ingestelde Curatorium, noch de studenten,
die hun eigen beoordelingsprocedure hadden. De combinatie van functies
leidde tot een hoge mate van synergie: het was vaak mogelijk werk met werk
te maken. Mijn werkzaamheden in Utrecht en Den Haag sloten zodanig op
elkaar aan dat sprake was van één individuele kennishuishouding die ten dienste