Download als pdf-bestand - Maatschappijwetenschappen ...

72
tot stand zijn te brengen. Dit heb ik een “handelingsgerichte planologie” genoemd
(zie: Handelen en Ruimte, Stedebouw en Volkshuisvesting, mei 1986). Voorts heb ik
betoogd dat de meeste toekomstige ontwikkelingen niet voorspeld kunnen worden
en dat we daarom in ons vak beter met onzekerheid moeten leren omgaan (zie:
Omgaan met de toekomst, Stedebouw en Volkshuisvesting, mei 1985).
Door alles heen speelde bij mij een sterke gerichtheid op het object, dat wil zeggen
op aard, ontwikkeling en functioneren van ruimtelijke elementen en structuren en
de daarmee verbonden problemen en oplossingen. Het complement van objectkennis
is de theorie van de planning, waaraan volgens mij in academische kring
weleens te veel aandacht en energie werden besteed (zie bijvoorbeeld mijn: Ruimtelijke
ordening als mensenwerk, Assen, Van Gorcum, 1982).
Op beperkte schaal, tenslotte, heb ik me vanuit de universiteit in de Nederlandse
praktijk begeven, onder andere door projecten uit te voeren voor de gemeenten
Nijmegen en Tilburg en voor hun beider stadsgewesten.
Mijn ontwikkelingsgang heeft mij allergisch gemaakt voor ideeën en ideetjes van
vakbroeders (-zusters) en politici, die betrekking hebben op:
a) een verre toekomst;
b) investeringsdrift gebaseerd op niet veel meer dan zogenaamde
strategische visie en verlangen naar grootse daden;
c) denken in termen van algemeen toepasbare ruimtelijke concepten;
d) een steeds verdere verfi jning van de theorie over procedures en
besluitvorming, zonder veel aandacht voor de ruimtelijke werkelijkheid
en voor de drijfveren van de daarin werkzame actoren.
Dat bepaalt in belangrijke mate mijn reactie op een aantal zaken in de huidige
vakbeoefening zowel in de praktijk als op de universiteit. Met een aantal huidige
ontwikkelingen ben ik niet tevreden en dat geldt evenzeer ten aanzien van het
jongleren met een verre toekomst.
Dat men - wellicht met meer of minder geloof in de maakbaarheid, maar niettemin
serieus - in meerdere kringen bezig is de kaart van Nederland voor 2030
vast te leggen, vind ik een vlucht uit de weerbarstige realiteit van het moment
en wat daarmee voor de komende jaren gedaan kan en moet worden. Ook ben
ik onverminderd van mening dat het denken over theorie en procedures meer
gekoppeld moet worden aan de kenmerken van het object en de (beperkte) beïnvloedingsmogelijkheden
daarvan.
GEHANNES MET GELUIDSHINDER EN EMISSIES
Daarnaast heb ik me de laatste jaren verbaasd over het geringe leervermogen van
de overheid en over het eigen voortstuwingsvermogen van grote projecten, onder
andere bij de Betuwelijn. Als er een beginnetje is, valt de zaak niet meer tegen te