Download als pdf-bestand - Maatschappijwetenschappen ...

117
een dergelijk initiatief “van onderaf” (dat immers bevorderlijk zou zijn voor de
kwantiteit en de kwali teit van het onderzoek), kwam bedrogen uit. De faculteitsraad
die de instelling moest goedkeuren (1987), deed dit slechts voor één jaar en
dat gebeurde daarna nog drie keer.
OUDE STEREOTYPEN
De faculteitsraad keurde de instelling van het OSPA vier keer achter elkaar voor maar een jaar
goed. Er waren uiteenlopende argumenten die hierbij, impliciet of expliciet, een rol speel den:
* De vrees bestond dat het OSPA al het onderzoek op het terrein van architectuur en stedebouw
zou claimen. Dit was zeker niet het geval. Men wilde eigenlijk al het architectuuronderzoek
in één afzonderlijk instituut onderbrengen, maar zag daartoe zelf geen kans;
* In de faculteit bestond een sterke stroming (waartoe ook enkele hoogleraren behoorden op
invloedrijke bestuurlijke posities) die oude stereotypen huldigden: de medewer kers van de
onderzoeksinstituten zouden “vrijgestelden” zijn die in alle rust onderzoek konden doen, terwijl
anderen voor de onderwijsklussen moesten opdraaien. Vanuit deze gedachte die overigens
strijdig was met de werkelijkheid hield men de instelling van werkgroepen of instituten voor
langere tijd af;
* Er kwam een bestuurlijke operatie op gang, waarbij het toekomstige onderzoeksbeleid van
vak- en werkgroepen een belangrijke plaats innam. Formele instelling van het OSPA, zonder
dat dit proces was afgerond, zou een en ander kunnen doorkruisen. Dat deze operatie tot 1993
heeft geduurd, tekent natuurlijk wel de traagheid en besluiteloosheid van de faculteit die in
wezen altijd al een moeizame relatie had gehad met onderzoek.
In de dagelijkse praktijk functioneerde het OSPA naar behoren. Naast een aanzienlijke
productie in de eerste en derde geldstroom (waarmee de faculteit goede
sier maakte!), participeerde het instituut in enkele onderzoeksscholen (Nethur
en Trail) die tegen het eind van de jaren tachtig tot stand kwamen. Aldus richtte
men de blik meer naar buiten. Dat was hard nodig om in te spelen op actuele
onderzoeksthema’s en deze tezamen met andere universitaire instituten aan te
vatten. Helaas is hier de vaststelling op haar plaats dat de faculteit Bouwkunde
ook in dit opzicht achter de feiten aanliep en eerder remmend dan stimulerend
optrad, in dit geval vanuit de vrees dat instan ties buiten de faculteit te veel
invloed op de onderzoekspro grammering zouden krijgen.
De conclusie moet zijn dat de “omgeving” van het instituutson derzoek er aan het eind
van de turbulente jaren tachtig in meer dan één opzicht niet erg fl orissant uitzag.
In de volgen de alinea’s zal ik laten zien dat zowel inhoudelijk als bestuurlijk
nieuwe ontwikkelingen in gang werden gezet die in de loop van het nieuwe
decennium verstrek kende gevolgen zouden hebben.