Download als pdf-bestand - Maatschappijwetenschappen ...

111
In deze doelstellingen herkent men enerzijds de erfenis van Van Lohuizen, anderzijds
de hand van Kruijt. De laatste was vanuit zijn positie bij de Rijksdienst
veel sterker dan zijn voorganger gericht op de fundamentele problemen van de
ruimte lijke ordening in regionaal en nationaal verband. Ook de inbreng van de
afdeling Weg- en Waterbouwkunde - er werd onder meer aandacht gevraagd
voor onderzoek naar grote civiel-technische werken - was merkbaar.
Het College van Curatoren hechtte zijn goedkeuring aan het voorstel, maar
met de kantte kening dat elke commercialisering van het onder zoek zou moeten
worden vermeden. Het voorstel werd vervol gens - kennelijk volgens de toen geldende
regels - voorgelegd aan de minister van Onderwijs, Kunsten en Wetenschappen
en deze gaf er in het najaar van 1958 zijn goedkeu ring aan. In het
voorjaar van 1959 werd het instituut opge richt.
De voorgeschiedenis was lang geweest. Pas 17 jaar na het eerste pleidooi van
Van Lohuizen kwam het instituut onder de naam ISO van de grond. Het kwam
belangrijke mate in overeen met zijn ideeën en was in de vakwereld niet geheel
onomstreden door de binding aan de TH, maar het voorzag stellig in een toen
gevoelde behoefte.
DE INITIËLE FASE IN DE JAREN ZESTIG
Het vermijden van commercialisering van het onderzoek betekende niet dat
opdrachten van derden taboe waren. Die kon men wél aanvaarden mits het fundamenteel
weten schappelijk karakter kon worden gewaarborgd en het project
ook verder zou passen in het programma van onderzoekspunten.
Gedurende de eerste tien jaar van het bestaan van het ISO was er overigens geen
sprake van een echt onderzoeks beleid en -programma. De lijst van onderzoeksthema’s
die werden opge somd in het voorstel tot instelling, kende ook geen prioriteiten..
In deze beginperiode was het gebrek aan ervaring met fundamenteel
onderzoek van de betrokken ontwerphoogleraren een factor die onderzoeksbeleid
en -programmering overeenkomstig de eerder gekozen uitgangspunten er
niet gemakkelijker op maakte. Om de beoogde technische oriëntatie en gebondenheid
aan het stedebouwkundig ontwerp te realiseren, zouden immers juist zij
een wezenlijke bijdrage hebben moeten leveren aan de formulering van onderzoekbare
probleemstellingen.
Tegen deze achtergrond is het begrijpelijk dat de herkomst van de eerste directeur,
zelf een beoefenaar van de sociale weten schap pen en tevens adviseur van
de Rijksplanologische Dienst, een stempel drukte op het onderzoek dat in de
jaren zestig werd aange vat. Hierbij domineerde een groot binnenstadson derzoek
in op dracht van de RPD (met Utrecht als casus), waaraan verscheidene universitaire
instituten deelna men. Dit onderzoek was een poging om de in univer-