Klik hier om die volledige joernaal in PDF-formaat af te laai - LitNet

11. Gevolgtrekking
LitNet Akademies Jaargang 9(2), Augustus 2012
Wêreldklasuniversiteit is ’n omvattende begrip en verskynsel wat baie faktore insluit. Die
aandrang vir die bestaan en uitbouing van wêreldklasuniversiteite is in Suid-Afrika, soos in
die res van die wêreld, dringend aanwesig. In Suid-Afrika bestaan wêreldklasuniversiteite
reeds. Volgens die engste en strengste van die twee meetinstrumente wat in hierdie artikel
gebruik is, is drie van die 24 (dus 12,5 persent) van Suid-Afrika se universiteite op
wêreldklasvlak. Die helfte van die land se universiteite val binne die boonste vyfde van alle
universiteite in die wêreld. Dit dui op ’n baie elitistiese hoëronderwyssektor.
Sekere kontekstuele maatskaplike faktore veroorsaak egter dat ’n verdere summiere
konsentrasie van hulpbronne ter uitbouing van wêreldklasuniversiteite onverantwoordelik en
onwenslik sou wees. Die behoefte aan uitbreiding en gepaste voorsiening aan die laer strata
van die hoëronderwyspiramide ten einde uitsig en uitkoms te bied aan die groeiende poel
werklose jeugdiges is te groot om so ’n konsentrasie te regverdig. In dié verband blyk
gemeenskapskolleges die mees belowende model op die internasionale
hoëronderwyslandskap te wees. Daar is sterk aandrang om sowel wêreldklasuniversiteite as
minder eksklusiewe vorme van hoëronderwysinrigtings uit te bou, en die voor die hand
liggende oplossing blyk daarom te wees om die privaatsektor toe te laat om ’n groter rol in
hoëronderwysvoorsiening te speel. Bestedingsdrukverligting ten opsigte van openbare hoër
onderwys wat die ontwikkeling van ’n privaat hoëronderwyssektor en die vestiging van
gemeenskapskolleges meebring, kan dan tot gevolg hê dat van owerheidskant af meer fondse
beskikbaar gestel word vir die ontwikkeling van wêreldklasuniversiteite en ter beskikking
van studente aan sodanige universiteite.
Laastens toon internasionale ondervinding dat die gedagte van ’n Afrikaansmedium- en/of
missiegedrewe wêreldklasuniversiteit nie ’n hersenskim is nie. 45 persent en 43 persent op
onderskeidelik die Sjanghai en die Times Higher Education se lyste van die top-universiteite
in die wêreld is nie-Engelsmedium-universiteite. Meer spesifiek, met betrekking tot die groter
Nederlandse taalfamilie waartoe Afrikaans behoort, verskyn ’n beduidende getal Nederlandse
en Vlaams-Belgiese universiteite op dié twee lyste. Voorbeelde van missiegedrewe
universiteite (d.w.s. universiteite wat naas die algemene missie van universiteite, naamlik die
soeke na die waarheid, ook nog enger-omskrewe missie-elemente van ’n godsdienstige,
sosiale, kulturele of patriotiese aard het) kom ook voor. In dié verband kan die Aligarh
Moslem-universiteit in Noord-Indië; die Banaras Hindoe-universiteit in Indië, die
Chulalongkorn Universiteit in Thailand, die Pontificio Universidad Católica De Chili,
Santiago, en die Universiteit van São Paolo in Brasilië genoem word.
Die saak vir Afrikaansmediumuniversiteite in Suid-Afrika kan gebou word op die Handves
van Menseregte wat in artikel 27(2) van die Grondwet verskans is (RSA 1996), asook op
internasionale konvensies ten opsigte van menseregte, byvoorbeeld die Verenigde Nasies se
Universele Verklaring van die Regte van die Mens (VN 1948). Die getalsterkte van
Afrikaans-eerstetaalsprekers in Suid-Afrika (volgens die jongste beskikbare syfers, naamlik
die 2001-sensus, beloop die totale getal Afrikaans-eerstetaalsprekers 5 983 426 (RSA 2012))
regverdig die bestaan van Afrikaansmediumuniversiteite. Indien die getalsterkte saamgelees
302