vvv 19.02.10.indd - Radio Programma's - Tros

4
Achternazomerzondagmiddag
Het uitstippelen van een goed technisch
plan is voor Cornelis de Bondt
altijd een belangrijke voorwaarde
van zijn componeren geweest. Of beter
gezegd: hij is geïnteresseerd
in “de spanning tussen conceptie en
uiteindelijk resultaat.” De Bondt:
“Het is de spanning tussen twee ‘tijden’:
die van het creatieve proces en
die van het klinkende resultaat. Bij
componisten kan dat verschil extreem
worden opgerekt.” Zijn nieuwe
compositie, het eerst voltooide deel
van zijn Gran Sinfonia - Il tempo giusto -
is formeel en ritmisch gebaseerd op
proportionele tijdsindelingen in de
verhouding 2 : 3. Net zoals in eerdere
composities maakte hij voor het werk
een lay-out in tabelvorm die het compositorische
kompas van het stuk
vormt. Toch is, afgezien van zulke
technische procedés, het ‘klinkende
resultaat’ beslissend. Tijdens het
doorbladeren van de partituur vallen
vooral de vele tonale harmonieën op
– samengevat in de partij van de synthesizer
– die zich over de orkeststemmen
verdelen. De componist:
“Het stuk is inderdaad tonaal te noemen,
gedacht vanuit de toonsoort
f-klein. Veel meer dan een enkele extreem
uitgestrekte cadens in die
toonsoort is het niet. Een onderwerp
is ook het geleidelijk verkleuren van
akkoorden, en het ‘celebreren’ van
een enkel akkoord hier en daar.” Bovendien
refereert De Bondt in zijn
Cornelis de Bondt
compositie aan het romantische verleden.
Naast gedeelten in “strakke”
Haagse stijl (zonder dynamische aanwijzingen)
komen in het werk ook
sprankelende, door Mendelssohn
geïnspireerde scherzo-achtige episoden
voor. “Mendelssohn is interessant
in dit verband”, zegt de componist,
“omdat je, als je bijvoorbeeld
denkt aan zijn Vierde symfonie, zou
kunnen denken dat het klinkt alsof
het op een achternazomerzondagmiddag
is gecomponeerd, de componist
in smetteloos wit gekleed, zittend
op het terras onder een parasol,