Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 745
mijn medemensen te helpen. Bedenk eens wat het zou betekenen als ik
werd beroofd van deze verheven vreugde het mijne te doen om de last van
de wereld te verlichten.
We kunnen het heelal niet anders maken dan het is en het is wat het is
op grond van karma – het ingewikkelde en verstrengelde karma van
ontelbare menigten wezens die door groei en pijn en lijden leren deel te
nemen aan het kosmische werk, geleid door mededogen, oneindige
sympathie en liefde voor al wat is, en zich aan te sluiten bij de gelederen
van de verheven goden. De verschrikkingen waarover de vraagsteller
spreekt bestaan inderdaad; maar er bestaat ook onuitsprekelijke schoonheid.
Waarom spreken we niet ook over de mooie dingen in de natuur?
Waarom niet gesproken over haar geordendheid, haar wetten, vrede,
groei en uitbreiding van bewustzijn die alle wezens ondergaan in alle
elkaar cyclisch opvolgende tijdsperioden? Waarom spreken we, behalve
over de verschrikkingen van het natuurlijke bestaan, niet ook over de
schoonheid ervan? Er bestaan inderdaad ziekten, maar gezondheid
bestaat toch ook. Er bestaat misdaad, maar er bestaan ook mensen die
geen misdadigers zijn. Er bestaan verschrikkingen, maar ook die hebben
als tegenhanger dingen in het leven die mooi, harmonieus, welgevormd
en heilig zijn en eeuwige vreugde betekenen.
Het heelal is zoals het is; en deze verschrikkingen zal ik nu verklaren
door u de theosofische leer van de oorsprong van het kwaad uit te leggen.
Kortom, al deze dingen bestaan in en door evoluerende schepselen,
onvolmaakte wezens, in ontelbare menigten, die allen, door lijden, door
leed en pijn, leren om ordelievend te worden, liefdevol, meedogend,
vredelievend, innerlijk en uiterlijk mooi te zijn – in de oorspronkelijke
betekenis van het woord mooi.
Dit alles doet me denken aan het oude christelijke idee van de hemel.
Ik herinner me wat mijn dierbare vader, die geestelijke was, me over de
hemel vertelde: Als ik een heel goed jongetje was zou ik als ik stierf beslist
naar de hemel gaan, aan de rechterhand van God zitten en eeuwig liederen
zingen. Zo’n bestaan trok me helemaal niet aan. Het beantwoordde
aan niets in mijn eigen wezen; en toen ik ouder werd en de argumenten
hoorde die mensen te horen kregen, en ook de filosofische ideeën die
onder mensen gangbaar waren over de zogenaamde onsterfelijkheid,
verwierp ik die onsterfelijkheid zoals die werd voorgesteld, want deze
onsterfelijkheid was niets anders dan een speculatieve onsterfelijkheid van
de persoonlijke mens met al zijn vele en soms monsterlijke onvolmaakt-