Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

DE LEER VAN SVABHÅVA
De leer van svabhåva is de leer van de individualiteit, van het essentieel
karakteristieke van iedere individuele kiem van het levenszaad. Er zijn
evenveel gecoördineerde svabhåva’s als er individuen, of entiteiten, zijn in
het heelal. Svabhåva betekent individualiteit, het essentieel karakteristieke
van een individu dat het tot dat individu maakt en waardoor dit zich
onderscheidt van andere individuen. Dat is svabhåva. De individualiteit
verandert in de loop van de eeuwen dus niet. De veranderingen treden op
tijdens en door de ontplooiing van de individualiteit in haar zelfexpressies
of voertuigen. De niet-zelfbewuste godsvonk heeft haar svabhåva of individualiteit,
maar dit is nog niet ‘ontvouwd’, ‘ontrold’ of ‘losgewikkeld’.
Ziet u waarom ik deze zin zo vaak herhaal? Evolutie betekent het ontvouwen,
ontrollen, loswikkelen van wat binnenin is, d.w.z. de svabhåva of
individualiteit. Een roos, viooltje, paard, hond, elk wezen waar ook, een
god, zon, planeet, mens – alles manifesteert zijn svabhåva door zijn individualiteit
tot zelfexpressie te brengen, en werpt door de eeuwen heen het
ene voertuig na het andere af, het ene bekleedsel na het andere, de ene
expressie van zichzelf na de andere. Die bepaalde klasse of familie van
entiteiten die bijvoorbeeld door het roosstadium gaat – of door het stadium
van een paard, een hond of een mens – omvat wezens die alle, om
zo te zeggen, tot dezelfde straal van dezelfde zonnelogos behoren, of tot
een van de ondergeschikte stralen van een van de zonnelogoi, en daarom
gaat ze als die bepaalde individualiteit verder en brengt ze voortdurend
haar svabhåva naar buiten. Ze leeft enige tijd in het roosstadium – om dat
als voorbeeld te nemen – en ontgroeit dit dan; het roosstadium verdwijnt;
de zich manifesterende individualiteit of svabhåva vormt zich intussen
een nieuw gewaad om in te leven en om zich daarin twee of drie of meer
eonen tot uitdrukking te brengen; daarna ontgroeit ze dit nieuwe stadium
en verdwijnt ook dat. Dit proces gaat door tot de groeiende of zich tot
uitdrukking brengende individualiteit, d.w.z de monade, die haar
evolutiereis voortzet, zich voortdurend ontvouwt, en loswikkelt en
ontwikkelt wat ze in zich heeft, en het ene lichaam na het andere achterlaat,
tenslotte het menselijke stadium bereikt. Na het mensstadium volgt
het godstadium. Als het godstadium is bereikt, zijn er geen mensen meer;
ze hebben hun tijd als voertuig gehad. U ziet dat dit proces ook het