Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 679
Laat ik een voorbeeld geven: een pasgeboren kind wordt niet een volledige
ego-entiteit door alleen zijn opvattingen te verruimen en ervaringen
op te doen als hij via zijn jeugd volwassen wordt; er vindt een
feitelijke verandering plaats van een baby in een jongeman en van een
jongeman in een volwassene. Theosofen zeggen dat dit het gevolg is van
het feit dat de geestelijke individualiteit in steeds toenemende mate
incarneert pari passu bij het groeiende kind, de groeiende jongere. Maar
we voegen eraan toe dat gedurende de kosmische eeuwen zelfs deze individualiteit
op de geestelijke gebieden in iets groters overgaat. Zo niet,
dan zouden we moeten zeggen dat de individualiteit of het ego van een
miljard jaar geleden precies in dezelfde staat of toestand van bewustzijn
was in essentia als dat ze over tien miljard jaar zal zijn, en dat het enige
verschil zou zijn dat haar ervaringen zijn toegenomen en dat haar opvattingen
ruimer zijn; en deze gedachte verwerpt de occulte leer als absoluut
onvoldoende.
De christen vooronderstelt een geschapen ziel – dat zegt tenminste de
orthodoxe theologie – die in wezen is geschapen als een individualiteit,
een ego dat van alle andere ego’s verschilt, en verklaart dat deze geïndividualiseerde
egoïteit onveranderd en eeuwig als dat ego blijft bestaan. Dat
ontkent de occulte leer. Ten eerste ontkent ze de ‘schepping’ van de ziel,
en ten tweede verklaart ze dat ieder ego in wezen een vonk of straal is van
de godheid zelf, maar dat haar egoïteit op haar eigen gebieden net zo verandert,
d.w.z. evengoed is onderworpen aan geleidelijke groei, zij het over
ontzaglijk lange tijdsperioden, als de verschillende stoffelijke lichamen of
reïncarnaties, waarin en waardoor het evoluerende ego zich van leven tot
leven manifesteert. Zoals dus Caius of Marcus uit het oude Rome herboren
kunnen worden als Jan Smit of Willem de Bruin, twee verschillende
lichamen en twee verschillende lagere persoonlijkheden, beide het gevolg
van karma of daden uit het verleden, met andere woorden, het in het verleden
veroorzaakte lot, zo wordt de individualiteit van het ego zelf, de
geestelijke straal van het goddelijke, gekleurd door het bewustzijn dat in
de evolutie in de loop van lange tijdsperioden aan verandering onderhevig
is; wat in feite hierop neerkomt dat het jonge ego, d.w.z. wanneer dit
voor het eerst verschijnt uit de schoot van het goddelijke in een groot kosmisch
manvantara, één kant van de zaak is, maar dat de essentie ervan
weer zal verschijnen aan het einde van die kosmische tijdsperiode als
dezelfde goddelijke vonk, maar met een volkomen gewijzigde of gesublimeerde
egoïsche individualiteit. We kunnen hem in feite logischerwijs