Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 641
doen jegens mijn volk, mijn schapen, mijn broeders, mijn kinderen.’ Dit
was tenminste de oorspronkelijke gedachte, hoeveel die later misschien
ook is ontaard. Het was een echt vorstelijk en koninklijk gebeuren, verheven
in zijn priesterlijke waardigheid – de koningpriester, de priesterkoning,
zoals zij in langvervlogen eeuwen vóór de val van Atlantis
bestonden.
Want tijdens het derde wortelras, toen de mens zelfbewustzijn kreeg,
vereerde ieder zijn eigen individuele godheid, vereerde die als een schitterende
en stralende god tot wie hij opzag: mijn zelf, mijn god in de
hemel, mijn schakel met het oneindige; zoals Jezus de Christus deed tot
zijn ‘Vader in de Hemel’. Met het verstrijken van de tijd, toen het besef,
het diepe besef van de eenheid van de mens met de innerlijke god, verdween,
verviel, verloren ging, begon de mens zichzelf te aanbidden in de
lagere zin, het zelfzuchtige zelf in plaats van het goddelijke zelf en aanbad
hij zelfs beelden van het menselijk lichaam die hij in zijn tempels plaatste.
Niet dat zij de oude verering lieten vallen, maar ze degradeerden deze,
maakten de tempel van het goddelijke tot een plaats waar misbruikmakers
een thuis vonden. Dezelfde gedachte moet hebben geleefd in de geest van
de schrijver van het christelijke Nieuwe Testament waar hij de avatåra
voorstelt als iemand die de tempel ingaat en de geldwisselaars en ontvangers
van belastingen verdreef.
Ik kan u zeggen dat iedere ingewijde, iedere adept zijn ‘Vader in de
Hemel’ kent, hem erkent en hem ‘vader-zon’, of ‘vader-vlam’, of ‘vadervuur’,
of ‘vader-ster’, noemt en zichzelf, de mens zelf, niet alleen ziet als
een emanatie van deze innerlijke godheid, maar als zijn kind, zijn vertegenwoordiger
hier op aarde, die werkt aan het uitvoeren van de opdrachten
en voorschriften van de innerlijke god. En de oude ingewijden – en de
koningen van Egypte in de tijd van Egypte’s roem waren dat allen, waren
allen zonen van de zon – wisten dat nog, zelfs toen het verval al gaande
was.
Als ik vanaf een podium in het openbaar spreek en mijn gehoor voor
me zie zitten en besef dat zich achter die uiterlijke gezichten en die helder
stralende ogen levende goden bevinden, breng ik mezelf in die geestesgesteldheid
en richt ik me – of probeer me te richten – tot dat in hen
dat, naar ik weet, door een enkel woord begrijpt. O, konden wij, wij mannen
en vrouwen, maar de levende werkelijkheid beseffen van de god in
ieder van ons, ieder met zijn eigen ‘vader-vlam’, ‘vader-vuur’, ‘vader-zon’,
‘vader-ster’! Dit is de stille wachter van ieder van ons. Als een mens zich