Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 619
En ook de dieren, hoewel verdeeld in verschillende rassen, lijken veel
meer op elkaar dan mensen. Een beter woord dan groepszielen, of blokzielen,
een term die in H.P. Blavatsky’s tijd werd gebruikt, zou misschien
rijken zijn.
De monaden in de lagere rijken zijn onderling veel nauwer verbonden
en lijken veel meer op elkaar dan de meer geïndividualiseerde monaden in
de hogere rijken. Maar het is geheel onjuist, volkomen fout om te zeggen
dat de monade van een dier bijvoorbeeld wegzinkt in een zielenoceaan of
in een groepsziel, en er nooit meer uit tevoorschijn komt, maar dat het
slechts nieuwe differentiaties van de oceaan zijn die tevoorschijn komen,
nieuwe druppels. Houd altijd voor ogen dat de monade steeds op reis is in
ruimte en tijd, er voortdurend naar streeft zich vollediger tot uitdrukking
te brengen naarmate haar voertuigen meer geïndividualiseerd worden, en
dan heeft u de juiste leer. Maar de monade is een individu vanaf haar eerste
verschijnen in een manvantara als een niet-zelfbewuste godsvonk,
gezien vanuit ons standpunt. De monade is in feite nooit een elementaal
dat zich omzet in een mineraal, zich omzet in een plant, in een dier en
tenslotte in een mens. Dat is onjuist. Maar de monade manifesteert zich
eerst in het delfstoffenrijk, en brengt haar eigen atomaire voertuig voort.
Als ze haar zeven kringlopen in het mineralenrijk heeft voltooid, overschrijdt
ze de grens en treedt ze het plantenrijk binnen. Na daar haar
zeven kringlopen te hebben volbracht, komt ze tevoorschijn en manifesteert
ze zich als een van de dieren van de laagste soort, zoals bijvoorbeeld
een spons, of een soortgelijk schepsel, half-dier half-plant. En dan treedt
ze tenslotte het dierenrijk binnen, enz.
Denk altijd aan de uitspraak die u in de Gîtå vindt, en die wordt toegeschreven
aan Krish .na, als hij zegt: ‘Ik schiep dit hele heelal uit een deel
van mijzelf en blijf ervan gescheiden’. Precies zo is het met de individuele
monaden in al hun onberekenbare aantallen. Elk schept, vanaf de tijd van
haar eerste verschijning in een manvantara, haar eigen veranderende
voertuig uit delen van zichzelf, en blijft toch voortdurend, door de eeuwen
heen, van die voertuigen ‘gescheiden’; ze manifesteert zich eenvoudig
daarin, werkt erdoor, totdat tenslotte, zelfs na het vergevorderde
dhyåni-chohanschap, de zich ontwikkelende ziel weer de monade wordt:
de boeddha of christus wordt opnieuw zijn ‘Vader in de Hemel’, en dat is
de monade.