Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 613
Als de vraagsteller de verschillende plaatsen bestudeert waar ik naar
deze zaak heb verwezen, ik geef toe in min of meer gesluierde termen, zal
hij het, denk ik, begrijpen. Elke planeet van het zonnestelsel heeft maar
één maanouder, en die maanouder is, gezien als een volledig wezen, een
planeetketen. De ouder van de aardketen was de maanketen; en de ouder
van bol D, onze aarde, was bol D van de maan, waarvan wij het dode
overblijfsel of de kåmarûpische schil aan de hemel zien.
Als een planeet meer dan één satelliet heeft, dan bestaan deze satellieten
door verschillende oorzaken; maar ik zou er twee kunnen noemen. Ik
noem er slechts één en wel de meest voorkomende. Met uitzondering van
de maan, die de werkelijke ouder van zo’n planeet is, van bijvoorbeeld
Jupiter, zijn de andere planeten ‘ingevangen’.
DE STRAF VOOR AFGESCHEIDENHEID
Als we allen onscheidbare delen van het heelal zijn, wat is dan de straf als
we ingaan tegen de fundamentele wet van het heelal en proberen ons uit die
onscheidbare eenheid los te maken?
Als men probeert zich los te maken van het heelal, wat volstrekt
onmogelijk is, is de straf dat men zich daardoor beperkter maakt dan men
tevoren was. Het bewustzijn krimpt, wordt kleiner, minder omvattend en
daarom gaat men wat vermogens en kracht betreft achteruit. Het hele
doel van ontwikkeling, of het om een atoom, een mens of een god gaat, is
het ontplooien van latente krachten en vermogens die in ieder aanwezig
zijn; en vooruitgang in evolutie wordt gekenmerkt door uitbreiding of
toename van sympathie in steeds ruimere sferen. Als men de blik naar
achteren richt, in plaats van de fundamentele wet van vooruitgang van de
natuur te volgen, wat neerkomt op een zich steeds uitbreidend bewustzijn
en een zich steeds verder ontwikkelende kracht, dan zwemt men in adversum
flumen, tegen de stroom in, en faalt men verhoudingsgewijs. Men
gaat achteruit in plaats van vooruit. Het bewustzijn krimpt; en in plaats
van vooruit te gaan en meer vertrouwd te raken met de goden, onze voorouders,
wat de uiteindelijke bestemming van de mens is, gaat men achteruit,
naar de dieren, naar de planten, naar de nog onontwikkelde oneindig
kleine wezens die in de gesteenten wonen en hen vormen.
Dat is de straf als men ingaat tegen de fundamentele wet van de
natuur. Men verliest geleidelijk alles.