Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

574 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
allerhoogste goddelijke top van de hiërarchie, tot aan de meest stoffelijke
wezens die de hiërarchie vormen; en deze laatste zijn natuurlijk de minst
ontwikkelde van alle entiteiten in de hiërarchie en vormen daarom de
stoffelijke wereld. De hiërarch of geestelijke entiteit van de hiërarchie is
daarom de bron van alle wetten, orde, liefde, vrede, harmonie, schoonheid,
mededogen, medelijden en werkzame intelligentie in de hiërarchie;
en alle lagere wezens in deze hiërarchie ontlenen wat ze aan harmonie en
schoonheid en vrede, enz., bezitten, aan hun hoogste chef, de hiërarch.
Er zijn dus wat Plato, om woorden te besparen, heel kort twee ‘zielen’
noemt – één de schepper van het goede en één de schepper van het
kwade; d.w.z. één de oorsprong van wetten en schoonheid en harmonie
en de ander het grote stoffelijke aspect van het leven, dat, omdat het stoffelijk
is, onvolmaakt is ontwikkeld en daarom abstract de ‘schepper van
het kwade’ kan worden genoemd.
Maar let op. Zo’n hiërarchie is slechts één van een ontelbaar aantal
andere soortgelijke hiërarchieën, verspreid over de oneindige gebieden
van het grenzeloze zijn; er zijn dus letterlijk een oneindig aantal ‘wereldzielen’.
Ik wijs enigszins omstandig op dit feit opdat mijn antwoord niet
de schijn wekt op het denkbeeld van een ‘verheven persoonlijke god’ te
slaan.
Dit is dus de werkelijke betekenis van de passage van Plato die u
aanhaalt en die voor christenen bijzonder moeilijk is te begrijpen op
grond van hun opvoeding en hun neiging om christelijke denkpatronen
te volgen. Plato was natuurlijk een polytheïst of iemand die gelooft in
een heelal vol godheden en wezens lager dan het goddelijke, die een kosmische
familie vormen, zoals ook theosofen leren. Feitelijk was Plato een
theosoof.
HET MYSTERIE VAN DE PRATYEKABOEDDHA
Over de uitspraak, aangehaald in ‘The Mystery of the Pratyeka-Buddha’
(Lucifer, augustus 1934), dat het pad van de pratyekaboeddha ‘in zekere zin
een edel pad . . . maar niettemin in wezen een zelfzuchtig pad is, enz.’, vraagt
een briefschrijver of het pad van de pratyekaboeddha, dat zowel edel als zelfzuchtig
is, in feite niet een derde of middenweg vormt – een ‘grijs pad’ bij wijze
van spreken, dat ligt tussen het volstrekt zelfzuchtige pad van de zwarte magiër
en het volstrekt onzelfzuchtige witte pad van een boeddha van mededogen.
In antwoord op deze vraag kan worden opgemerkt dat het, louter