Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 565
Als we dus in gedachte dit prachtige beeld samenvatten, zien we dat
karma ieder individueel vonkje of druppeltje uit de oceaan van de kosmische
monade verplicht, in de wenteling van het levensrad door de eindeloze
tijd, alle mogelijke fasen van ervaring, zoals deze elkaar in het
kosmische manvantara opvolgen, mee te maken.
Nader bezien is het volstrekt onjuist zich voor te stellen dat een individuele
monade in een van haar evolutiestadia een klein deeltje uit het
delfstoffenrijk is, zoals hoornblende of kwarts of graniet of wat ook, en in
de loop van de tijd langzaam misschien een atoom wordt in het vlees van
een dier, om tenslotte, als een afzonderlijke entiteit, de monade te worden
van een Humboldt of van een Newton of van een Dante of van een
Vergilius. Hier wordt de aandacht ten onrechte gericht op de monade als
een entiteit die gescheiden is of ‘los’ staat van de kosmische monade,
volgens de materialistische opvatting van de wetenschap van vijftig jaar
geleden toen H.P.B. schreef; en dit is heel misleidend. De waarheid is dat
de individuele monade door elk van de natuurrijken gaat en die helpt
vormen, dat ze zich hoe langer hoe meer individualiseert omdat haar
eigen innerlijke svabhåva die uit haar innerlijk stroomt zich steeds meer
tot uitdrukking brengt en dat tenslotte in deze ontwikkeling van binnenuit
naar omhoog het stadium wordt bereikt, waarin de monade in voldoende
mate haar innerlijke en tot dan latente geestelijke, verstandelijke
en psychische vermogens tot uitdrukking kan brengen, en dan in het mensenrijk
een Humboldt of een Newton of een Dante, enz., voortbrengt.
De juiste manier om de leer te verwoorden is dus: de monade, die zich
met andere in elk natuurrijk tot uitdrukking brengt of door deze verschillende
fasen van haar lange evolutionaire pelgrimstocht heen gaat,
ontplooit in ieder stadium, van binnenuit, in steeds toenemende mate,
haar krachten en vermogens en eigenschappen die latent in haar svabhåva
aanwezig zijn.
REÏNCARNATIE EN HET VROEGE CHRISTENDOM
De leer van reïncarnatie werd in de voorchristelijke tijd algemeen onderwezen
en geaccepteerd, maar werd verworpen tijdens de begindagen van het
christendom. Kunt u me zeggen waarom dat gebeurde en wanneer?
Het werd niet langer geloofd en aangenomen omdat de christelijke
theologie, in de eerste drie of vier of vijf eeuwen van haar ontwikkeling,
tot de ontdekking kwam dat de leer van wederbelichaming, met haar bij-