Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

564 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
SVABHÅVA EN DE MONADE
Is wat svabhåva betreft de gedachte juist dat de verschillende klassen van
monaden in alle rijken elk door bepaalde verschillende typen zelfexpressie gaan –
de ene klasse door bepaalde typen en soorten in elk rijk, een andere klasse van
monaden door andere? En als iedere monade door alle typen moet gaan, van
monade tot god, hoe ontwikkelt deze dan de feitelijke kenmerken van zijn eigen
svabhåva?
De svabhåva is de karakteristieke individualiteit van een wezen of
entiteit; de een heeft svabhåva X, een ander svabhåva Y, weer een ander
svabhåva Z, een vierde svabhåva Q, een vijfde svabhåva P, enz., enz., en
deze svabhåva’s zijn de opgeslagen schatten aan ervaringen uit voorafgaande
kosmische manvantara’s. Zo ook met mensen: ieder mens heeft
zijn eigen svabhåva en toch zijn alle mensen, elk door het hoogste in
hem, verbonden met de kosmische monade waarin allen hun oorsprong
vonden in de dageraad van de manvantarische manifestatie en in deze
kosmische monade zullen allen aan het einde van het manvantara weer
worden opgenomen. Wanneer deze individuele monaden bij de dageraad
van een nieuw kosmisch manvantara weer tevoorschijn komen voor
een nieuwe levensperiode, doet elk dat met zijn eigen schat aan verzamelde
of vergaarde ervaringen uit het huidige kosmische manvantara
en elk heeft dan zijn eigen verbeterde of ontwikkelde svabhåva of individuele
eigenschappen – of individualiteit. Deze menigten monaden die
voortkomen uit de kosmische monade, d.w.z. uit haar schoot, vormen
zich dan tot de maalstroom, de onbegrijpelijk grote aantallen, van
wezens die gedifferentieerd en gemanifesteerd zijn en die de verbazingwekkende
en boeiende verscheidenheid en verschillen van het toekomstige
kosmische manvantara teweegbrengen; precies zoals de soorten die
zich nu om ons heen bevinden, zoals hierboven toegelicht, werden geboren
uit de ervaringen die tijdens het vorige kosmische manvantara
werden opgedaan.
In de loop van de voortwentelende eeuwen van de eindeloze tijd ontwikkelen
de monaden zich dus langzaam en geleidelijk, of liever ontwikkelen
ze hun svabhåva of ‘karakter’ of individualiteit, steeds naar hogere,
edeler en verhevener typen, omdat de svabhåva of individualiteit van elk
groeit van het kleine naar het grotere, van het meer onvolmaakte naar het
meer volmaakte, maar altijd naar buiten brengt wat binnenin is en niet
groeit door van buitenaf iets toe te voegen.