Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 543
te verklaren met het ‘bereik van bewustzijn’ – een denkbeeld dat weloverwogen
werd gekozen en een voortdurend toenemende verruiming van
het bewustzijn suggereert. Begrijpt u me nu? Een mens kan zijn bewustzijn
samentrekken, doen inkrimpen tot het punt waarop het geschikt is
om een elektron te bewonen en toch in nog diepere diepten van zijn
wezen even vrij zijn als de wind of een vogel in de lucht, omdat bewustzijn
niet wordt begrensd en nooit kan worden begrensd door stoffelijke
ruimte of omvang. Ruimte is mûlaprakriti; daarom in zekere zin beperkt,
hoe ontzaglijk groot ook; maar zuiver of puur bewustzijn is vrij, of het
zich uitstrekt tot kosmische afmetingen of, zoals wij mensen zeggen,
inkrimpt tot de omvang van een elektron.
Zelfs op bepaalde elektronen die onze fysieke stof vormen, bevinden
zich inderdaad entiteiten die even bewust zijn als wij, die goddelijke
gedachten hebben en evenals wij mensen nadenken over het heelal. Wij
mensen zijn nog heel onvolmaakt in onze evolutionaire groei. Er zijn
wezens op andere planeten van ons zonnestelsel die goddelijker gedachten
hebben dan wij – u zou ze geen mensen noemen en toch zijn ze in
werkelijkheid in evolutionaire zin verder gevorderd dan wij. Er zijn ook
entiteiten die de zon bewonen en de zon heeft dus bewoners die goddelijke
gedachten hebben, omdat ze een goddelijk of zonnebewustzijn hebben.
Bedenk dat al deze zaken betrekkelijk zijn en niet absoluut, want er
bestaan geen absolute absoluten in de groteske westerse zin van het
woord, waartegen ik me verzet en die ik betwist.
O.T. – Is er iets op tegen dat we onszelf zien als wezens op één zo’n kosmisch
elektron?
G. de P. – Daar is beslist niets op tegen. Integendeel. We bevinden ons
op zo’n kosmisch elektron, maar op één van kosmische omvang; toch is
het, relatief gezien, een elektron; en vergeleken met een van de supergalactische
entiteiten waarover ik zojuist sprak zijn wij op onze nietige
kleine aarde, die rond ons protonische aggregaat – dat wij de zon noemen
– wervelt, de bewoners van zo’n elektron, dat onze aarde is. Een dergelijke
enorme kosmische entiteit van supergalactische grootte kan, aan ons
denkende, zich afvragen: ‘Kunnen zulke oneindig kleine wezens gedachten
hebben zoals ik? Is hun bewustzijn vrij zoals het mijne? Kan het reiken
tot in de peilloos diepe schoot van de dingen?’ Mijn antwoord is
natuurlijk ja, omdat bewustzijn het hart van de dingen is, de essentie van
de dingen; wanneer men zich verbindt met zuiver, puur bewustzijn, dan