Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 521
HET MÅNASAPUTRISCHE LICHT
Vraag – Bij onze studie van de theosofie vernemen we dat de mensheid
verstandeloos was totdat de månasaputra’s in het derde wortelras incarneerden
en het met denkvermogen begiftigden. Elders in onze literatuur staat dat
gedurende de periode van het derde wortelras de mensheid het denkvermogen tot
ontwikkeling bracht met behulp van de månasaputra’s, die het vuur van het
denkvermogen in haar ontstaken. Vraag: Brachten de månasaputra’s, die uit
andere gebieden kwamen, het denkvermogen met zich mee of ontstaken zij alleen
maar het sluimerende denkvermogen dat al latent in het derde wortelras aanwezig
was? Hoe moeten we die twee leringen met elkaar in overeenstemming
brengen?
G. de P. – Dit is een van de interessantste en niettemin een van de
moeilijkste vraagstukken van de hele leer; en, voorzitter, als ik de
gedachte wat verder mag uitwerken, zou ik erop willen wijzen dat beide
uitspraken volkomen juist zijn: het denkvermogen werd geschonken,
maar er was al denkvermogen – maar latent, nog niet ontwaakt, denkvermogen;
en de komst van het hoger ontwikkelde denkvermogen, een
deel van zijn eigen vlam, was nodig, zoals een vlam moet naderen tot de
pit van een niet brandende kaars om deze laatste op haar beurt te doen
ontvlammen. Maar het zou niet kunnen ontvlammen als het denkvermogen
er niet al was.
De incarnatie van de månasaputra’s kan men vergelijken met het
geval van een klein kind dat van zijn eigen innerlijke wezen de goddelijke
gave van de intelligentie ontvangt. Een kind wordt geboren. Het is
verstandeloos. Na één jaar, of twee jaar, of drie of vier of vijf, afhankelijk
van de kleuter, is zijn toestand precies als die van het derde wortelras van
de mensheid in deze vierde ronde op deze bol D. Naarmate het kind
opgroeit door het natuurlijke proces van evolutie, begint het innerlijke
denkvermogen te functioneren, te verschijnen. Maar let wel, dit evolutieproces
zou veel langzamer in zijn werk gaan als het kind bijvoorbeeld
alleen op een verlaten eiland zat. Er zouden vele jaren voor nodig zijn
om de latente verstandelijke en geestelijke vermogens van de opgroeiende
jongen of het meisje naar buiten te brengen. Maar het kind heeft
de over hem wakende ouders, zijn liefhebbende gidsen en helpers, ‘de
zonen van het denkvermogen’, de vader en de moeder, die hem bij zijn
aarzelende voetstappen leiden, die hem onderwijzen, die hem leren
denken, die door hun voorbeeld en door regels wakker roepen wat in het