Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

498 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
zelfbewustzijn in ons zonnestelsel – niet meer dan een stip in de melkweg.
Maar de goddelijke monade moet in elk ander zonnestelsel van de melkweg
ook zelfbewustzijn verwerven; en elk van deze zonnestelsels moet
zijn evolutionaire reis daarin beginnen bij het begin en voortzetten tot
het einde.
De vraag wordt daarom op de juiste manier beantwoord door, zoals
hierboven gezegd, te wijzen op de enorm ingewikkelde aard van de leer
en op het feit dat de woorden ‘volmaakt’ en ‘zelfbewustzijn’, en zelfs de
uitdrukking ‘schoot van het zijn’ en vele andere, termen zijn die alle
betrekking hebben op de goddelijke monade in welke fase ook, en dus
in alle fasen van haar pelgrimstocht – een pelgrimstocht die duurt van
eeuwigheid tot eeuwigheid.
Als ik probeer deze vraag in het kort te beantwoorden moet ik er dus
op wijzen dat de goddelijke monade alleen daarom ‘onvolmaakt’ is op het
moment dat ze wordt uitgezonden uit de schoot van het zijn, omdat ze
nog niet zelfbewust kennis had verkregen van het heelal waarin ze dan
evolueert. Heeft ze dat eenmaal wel dan is ze meester in dat heelal en gaat
ze over naar hogere sferen, waarin ze het proces van zelfbewust worden in
die hogere sferen herhaalt, enz., enz.
Bedenk dat uiteindelijke volmaaktheid als een voor eeuwig en altijd
voltooid en beëindigd proces niet bestaat; d.w.z. de goddelijke monade
evolueert voortdurend. Er bestaat niet zoiets als een absoluut einde in de
evolutie – d.w.z. in de groei.
Antwoord op (b): Deze vraag wordt gesteld vanuit het standpunt van
de menselijke ziel, die zich, wat heel natuurlijk is, verzet tegen wat ze
‘onnoemlijk veel lijden’ noemt. De menselijke ziel vergeet dat lijden en
pijn, zoals de mens die gebeurtenissen in de evolutie noemt, niets anders
zijn dan de groeipijnen die een zich uitbreidend bewustzijn altijd vergezellen.
Daaraan moet de andere kant van de leer worden toegevoegd: als
men het lijden op de juiste wijze ziet, namelijk als de grote vriend en helper,
verliest het bijna al zijn beangstigende en verbijsterende aspecten.
Het is als de groeipijnen van een kind; deze groeipijnen zijn soms bijzonder
onaangenaam en in sommige gevallen zelfs zenuwslopend; maar hoe
zou het kind kunnen groeien en veranderen van een kind in een jongeman
en dan in een volwassene zonder die veranderingen te ondergaan?
Dit is dus het antwoord op de vraag: verandering – d.w.z. evolutie –
d.w.z. groei – heeft altijd een pijnlijke kant. Maar het heeft eveneens een
vreugdevolle kant, wanneer we gaan beseffen dat verandering verbetering