Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 479
Het is natuurlijk waar dat door zich zo van de wereld af te scheiden,
men zich tot op zekere hoogte kan bevrijden van verleidingen en een
soort geestelijke vooruitgang kan maken; maar het is tenslotte een zuiver
zelfzuchtige vooruitgang en schiet uiteindelijk voorbij aan het doel dat
men met deze manier van leven hoopt te bereiken. Ware theosofie is het
met die dingen niet eens, want ze toont aan dat we allen broeders zijn,
leden van dezelfde mensenfamilie, dat we zware karmische verantwoordelijkheden
hebben, de een tegenover allen en allen tegenover de een en
dat de juiste manier om een theosofisch leven te leiden is in de wereld te
leven, maar niet van de wereld te zijn, d.w.z. zijn hele plicht te doen
tegenover het gezin en het land en zijn medemensen in de hele wereld,
maar door zo te handelen die plicht tot een middel van innerlijke geestelijke
groei te maken. Een theosoof moet verleidingen niet ontvluchten.
Het is zijn plicht die te weerstaan en te overwinnen en niet om weg te
lopen. Het feit dat een theosoof door zijn studie en zijn leven een duidelijk
begrip krijgt van de betrekkelijkheid van alle dingen is de reden dat hij
zijn plicht zo sterk voelt en beseft dat de snelste weg naar geestelijke vooruitgang
is elk vermogen dat hij heeft te gebruiken, in overeenstemming
met de hoogste ethische beginselen en met een gevoel van diepe en
intense belangstelling voor het welzijn van zijn medemensen en van
mededogen met hun leed en moeilijkheden.
Daarom denk ik dat de vraagsteller gelijk heeft als hij zegt dat het voor
de innerlijke ware mens slecht kan zijn buiten de maatschappij te blijven.
De reden is dat ieder mens een individuele eenheid is in de menselijke
samenleving en dat hij tegenover die maatschappij plichten heeft en dat
hij dus die menselijke plichten moet vervullen.
Natuurlijk komt er voor ieder mens een tijd dat hij de drang voelt het
eenzame pad van chelaschap te volgen, van discipelschap; maar elke ware
discipel of chela beseft dat dit pad van afzondering slechts wordt gevolgd
tot het punt waarop de discipel een meester van het leven wordt; en
daarna wordt hij, meer dan tevoren, een dienaar van de wet van mededogen
en een dienaar van de wereld in die zin dat hij zijn hele leven en
alles wat in hem is, wijdt aan het doen ontwaken van het geestelijke en
intellectuele bewustzijn van zijn medemensen.
Ik heb het over het leven van training dat een discipel moet ondergaan
als een ‘eenzaam’ pad; maar dat is slechts bij wijze van spreken. Het lijkt
enigszins op een student op een universiteit die een moeilijk examen
moet doen; en om zich te bevrijden van angst en afleidingen die hij anders