Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

VRAGEN EN ANTWOORDEN 437
De gedachte van zich herhalende cyclussen, die in deze vraag ligt
besloten, is niets nieuws in de geschiedenis van de oosterse filosofie, en
ook niet in die van de oude Griekse filosofie; want het was een van de
belangrijkste en meest geliefde leringen van de oude stoïcijnse school: dat
de heelallen, of liever ons heelal met alles daarin zich met immense
tussenpozen cyclisch herhaalde, zodat wat nu bestaat in de vorige kosmische
cyclus plaatsvond en dat wat nu bestaat zich naar verwachting in eenzelfde
volgorde zal herhalen wanneer deze kosmische cyclus is geëindigd,
de rustperiode is voltooid en de nieuwe kosmische cyclus begint. Het is
het beginsel van het draaiende wiel, het geliefde symbool voor deze zich
herhalende cyclussen met hun ongetwijfeld mechanische aspecten.
Dit alles bevat een grote waarheid. Maar de meeste van deze uitspraken
negeren, opzettelijk of door onwetendheid, dat terwijl deze zich herhalende
belichamingen van het heelal inderdaad plaatsvinden, en dit is
een van de grondleringen van de theosofie, iedere belichaming van
onverschillig welk heelal, altijd op een hoger gebied plaatsvindt dan dat
waarop het de laatste keer was belichaamd. Er is dus geen volkomen
gelijkheid, daarom is er ook geen sprake van een dood mechanisme, en is
er niet slechts een vreselijk nutteloos rondwentelen op het wiel van verandering
zonder enige hoop op vooruitgang. Dit laatste zou een van de
ergste fatalistische verschrikkingen zijn.
Het heelal herhaalt zichzelf, belichaamt zich opnieuw en elke herhaling,
beheerst door het karma van het voorafgaande, brengt een heelal
voort dat veel lijkt op het heelal dat eraan voorafging – net zoals een mens
in het ene leven veel lijkt op de mens uit zijn vorige leven; maar in beide
gevallen, heelal of mens, komt de belichamende entiteit altijd iets hoger,
en is iets verder op zijn evolutionaire reis dan tevoren.
Daaruit volgt natuurlijk dat het Råmåya .na in het volgende kosmische
manvantara opnieuw zal worden geschreven, en zal ongetwijfeld min of
meer een nauwkeurige herhaling bevatten van dezelfde hoofdpersonen
uit dat grootse epos. Maar het zullen niet slechts identieke reproducties
van identieke wezens zijn, waarvan er niet één verder is gekomen, want
de wezens uit het ene manvantara komen op een hoger plan: de karmische
blauwdrukken van het lot die ze hebben achtergelaten in het
kosmische astrale licht brengen alles weer voort, zodat de menigten
monaden die na ons komen natuurlijk onze voetsporen zullen volgen.
Maar omdat deze entiteiten andere individuen zijn, en omdat het heelal
zelf iets is gevorderd, zal, al zal er een herhaling zijn van het Råmåya .na