Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

IS HET JUIST OM MENSEN TE HYPNOTISEREN? 409
en iemand die op anderen steunt. Hij is nu iemand die kunstmatig door
invloeden van buiten is bewerkt en tijdelijk leeft op de gedachtekracht
van de man die hypnose of suggestie toepast. Hij heeft niet geleerd zichzelf
te beheersen; hij heeft niet geleerd zijn zwakheid of zijn gewoonten
of impulsen te overwinnen; en in de volgende geboorte op aarde, misschien
nog in ditzelfde leven, zal hij niet alleen dezelfde karakterzwakte
vertonen en waarschijnlijk hetzelfde opnieuw gaan doen, maar er eerder
in het leven mee beginnen dan het geval was in zijn tegenwoordige
bestaan.
Wat het motief van de uitvoerder ook is geweest, goed, slecht of neutraal,
de patiënt is opzettelijk beroofd van de helpende en opvoedende
kracht van lijden en pijn – de natuurlijke leermeesters van de natuur voor
hen die haar wetten geweld aandoen – die de man door dit lijden zouden
hebben geleerd zijn slechte gedachten en gedragingen de rug toe te
keren en zichzelf aan te pakken. Ieder woord hiervan is gemeend. Ik
bedoel dat letterlijk. Het lijkt enigszins op het geval van een lieve moeder
die zo verschrikkelijk bang is de gevoelens van haar kind te kwetsen dat
ze het de verkeerde kant op laat gaan, omdat ze het niet kan verdragen
het te zien huilen of te horen schreeuwen als het op de juiste wijze in
bedwang wordt gehouden en misschien zelfs hardhandig, zij het liefdevol,
wordt aangepakt.
Ik ben niet blind voor het feit dat het in al zulke gevallen duidelijk om
echte problemen gaat die niet alleen van fysieke aard zijn, maar ook, in elk
afzonderlijk geval, in hoge mate van psychische aard; een theosofische
arts die voor problemen als deze kan komen te staan, zal in de wereld
zeker geconfronteerd worden met moeilijkheden en tegenwerpingen;
naast andere redenen krijgt hij de sterke stroom van de gewone menselijke
opvattingen tegen zich. Mensen die soms uitzinnig zijn van dwaze
angst, gekweld worden door echte of denkbeeldige pijn en angst, vragen
– en vragen terecht – om verlichting ‘ten koste van alles’; en op dit punt
staat de knappe, maar ethische arts voor een probleem – een probleem
van ethische, zowel als lichamelijke en psychische aard. Wat moet hij
doen? Het is zijn plicht de patiënt te helpen en de pijn te verlichten als dat
menselijkerwijs en moreel juist is; en geen theosofische arts zou ooit doof
kunnen blijven voor een kreet van pijn, want als hij dat doet, doet hij een
van de eerste beginselen van theosofisch gedrag die voor arts en leek gelden,
geweld aan, namelijk onze gemeenschappelijke plicht elkaar op elke
juiste, passende en mogelijke wijze te helpen.