Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

ONSTERFELIJKHEID EN CONTINUÏTEIT 397
woord uit te tillen boven wat men er gewoonlijk mee bedoelt als men het
adjectief ‘onsterfelijk’ gebruikt. Het enige onsterfelijke in het heelal is het
heelal zelf, want dat is er altijd geweest, is er nu en zal er altijd zijn, al is
het dan voortdurend en noodzakelijkerwijs onophoudelijk in verandering
en ontwikkeling of groei tijdens zijn zich eeuwig herhalende perioden van
manifestatie. Maar zelfs hier, al moeten we erkennen dat het heelal in de
zojuist gegeven betekenis onsterfelijk is, moeten we, als we over de zaak
nadenken, toegeven dat het heelal zelf, juist omdat het een evoluerende
en dus veranderende of groeiende organische entiteit is, niet ‘onsterfelijk’
is in de gebruikelijke zin van het woord – ogenschijnlijk een vreemde
paradox! Maar continuïteit van bewustzijn duidt op continuïteit van het
zijn van het heelal van eeuwigheid tot eeuwigheid in de eindeloze duur.
Niets blijft eeuwig, want niets is onsterfelijk, dat wil zeggen onveranderlijk;
er is dus niet iets dat altijd blijft bestaan, want alle dingen veranderen,
alle dingen evolueren, en dat betekent dat alle dingen ontvouwen en
manifesteren wat daarin besloten ligt; en daarom is het duidelijk dat alle
dingen of wezens, op grond van dit evolutieproces, uitingen zijn van de
zich manifesterende kracht van het inwonende en blijvende bewustzijn
dat men, door een verkeerd begrip van de esoterische en occulte leer over
deze waarheid, ten onrechte ‘ziel’ of ‘geest’ noemt. Tegen deze woorden
zijn geen bezwaren als ze goed worden begrepen en gebruikt. Ze zijn in
feite nodig.
Denk eens aan de bestemming van de mens – en ik gebruik het woord
‘mens’ hier in de betekenis van de hele samengestelde constitutie van het
menselijk wezen, vanaf zijn goddelijke essentie via alle omhullende sluiers
van bewustzijn tot zijn stoffelijk lichaam – denk eens aan zijn bestemming,
als hij zijn evolutie begint, bijvoorbeeld op het moment van de aanvang
van het galactische manvantara, het manvantara van de melkweg,
ons eigen thuisheelal. Hij begint zijn evolutionaire pelgrimstocht als een
niet-zelfbewuste godsvonk, om vertrouwde taal te gebruiken, een wezen
met een goddelijke essentie, maar dat nog geen zelfbewustzijn heeft
bereikt in ons eigen galactische heelal. Deze niet-zelfbewuste godsvonk
gaat, terwijl de eonen voorbijgaan en wegzinken in de oceaan van het verleden,
door alle mogelijke veranderingen en fasen van de continue stroom
van bewustzijn die de kern ervan vormt: ze verandert en verandert, groeit
en groeit, vordert en vordert, evolueert en evolueert, neemt lichaam na
lichaam aan, legt lichaam na lichaam af en leert in elk de een of andere les;
want de stroom van essentieel bewustzijn zet zich altijd voort. Maar