Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

OCCULTISME EN PARANORMALE VERSCHIJNSELEN 383
goddelijke, en uit de halfgoddelijke werelden naar de goddelijke en
daarna naar de supergoddelijke enzovoort ad infinitum. Er bestaat niet
zoiets als onsterfelijkheid zoals die gewoonlijk wordt opgevat. Het enige
onsterfelijke is het heelal zelf; maar zelfs zoals het heelal nu is, is het
beslist niet onsterfelijk, omdat het voortdurend zelf verandert en zijn
essentie is zijn leven en dat is verandering per se, dat is groei, evolutie.
Ook hier krijgt men een idee van wat het ware archaïsche occultisme
betekende en wat het in werkelijkheid is en nu betekent. Hoe dieper we
in onszelf graven, hoe dieper we doordringen achter de sluier van de
uiterlijke natuur, want het meest innerlijke van onszelf en het meest
innerlijke van de natuur zijn in wezen één en niet twee. Zoals ik hierboven
heb gezegd is dit het pad dat de ware occultist volgt, dat smalle,
oude, stille pad van de wijzen uit de oudheid dat loopt door de grenzeloze
gebieden van de onbegrensde RUIMTE, innerlijke ruimte en uiterlijke
ruimte, de ruimte-tijd van bewustzijn-substantie.
Iemand die een slecht leven leidt, waardoor hij zijn vermogens verzwakt,
zijn wil verlamt, de omhulling van het bewustzijn vernauwt en verstoffelijkt,
zodat ze steeds beperkter wordt of onder innerlijke druk komt
te staan, kan nooit een occultist zijn. Het occultisme vraagt om de hoogste
ethiek, zuiver moreel gedrag, zoals ik eerder heb gezegd, een hart vrij
van alle zelfzuchtige verlangens, een leven gewijd aan het dienen van alles
in het heelal, van al wat leeft en een voortdurend groeiende intelligentie.
Hij die dit pad kan volgen en dat ook doet is inderdaad een occultist.
Afgezien van de onuitsprekelijke eenzaamheid, die ik hier slechts
noem, die in de eerste stadia de onbevreesde zoeker die zich in deze wonderlijke
gebieden waagt, overvalt, afgezien van het pijnlijke van persoonlijke
scheidingen die plaatsvinden – een eenzaamheid en een pijn die eens
verdwijnen en plaatsmaken voor een gevoel van eenheid met het al en een
glorieus gevoel dat de vermogens toenemen – afgezien van dit alles, zeg ik,
wijs ik op de onuitsprekelijke schoonheid van dit leven, op de onvergelijkelijke
en onbeschrijflijke vrede, de oneindige vrede, de grote rust, de uitbreiding
van begrip en het zelfbewust één worden met het grote mysterie.
De oude Welshe barden zongen dat de ingewijde het groeiende gras
kon horen zingen en dat evenzo het rondwentelen van de hemellichamen
werd gehoord als een grote muzikale symfonie; zo is het inderdaad. Zelfs
wetenschappers vertellen ons nu dat elk kleinste elektron voortdurend in
beweging is en dat elke beweging van een substantieel deeltje door geluid
wordt vergezeld, een toon, inderdaad een muzikale toon, zodat elk klein-