Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

LICHT UIT HET OOSTEN
Betreft: Brief 59, blz. 377-380
Toen de oude stichters van uw wijsgerige scholen naar het oosten kwamen, om
de traditionele kennis van onze voorgangers te verwerven, maakten zij geen aanspraken,
behalve die ene, dat zij een oprechte en onzelfzuchtige honger naar de
waarheid hadden. Als er nu zijn, die ernaar streven nieuwe scholen van wetenschap
en filosofie te stichten, zullen zij op dezelfde manier kunnen slagen – indien
de zoekers de elementen van succes in zich dragen.
– De Mahatma Brieven, blz. 379
De verwijzing van de meesters naar westerlingen die naar het oosten
gaan om waarheid te vinden, om te worden ingewijd, doelt niet op één
bepaalde school of uitsluitend op één bijzondere school uit een bepaalde
tijd. De werkelijke betekenis van de woorden van de meester is, denk ik,
het volgende: Toen het vijfde wortelras zich begon te vestigen, streek het
ene ras na het andere neer in de toen nieuwe landen die oprezen uit de
Atlantische Oceaan en die wij in onze tijd Europa en Klein-Azië en delen
van het Nabije Oosten noemen. Toen deze landen bevolkt raakten
bestond het heilige land, het land van inwijding en mysterie al; het was
daarvoor al, zelfs in de tijd van Atlantis, bewoond door de grote loge. Het
was toen, is vanaf die tijd en is ook nu nog het geestelijke, intellectuele en
psychische centrum dat functioneert als de moederloge, waar zij die
geschikt en gereed zijn naartoe reizen voor meer licht.
Ex oriente lux: Licht uit het oosten, doelt niet alleen op de opkomende
zon of de huidige geografische landen van het oosten, maar op het feit dat
het bij bepaalde mensen, door de eeuwen heen, als het ware intuïtief
bekend was dat in Íambhala, laten we zeggen in een landstreek waar zich
nu het tafelland van Tibet bevindt, sinds onheuglijke tijden de grootste
school van wijzen van alle eeuwen bestond, van hen die wij nu mahåtma’s
van wijsheid en liefde en vrede noemen. Zij die naar meer licht verlangden
reisden vanuit Atlantis naar dit centrum en keerden terug als neofieten
om licht te brengen aan hun medemensen die daar gereed voor
waren, of bleven in dit centrum om deel uit te maken van die wonderlijke
groep gevorderde mensen die daar leefden en daar nu nog leven.
Sinds de Alpen uit de zee oprezen, waarschijnlijk in wat in H.P.B.’s tijd
het Mioceen of zelfs het Eoceen werd genoemd, herbergden de sinds kort