Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

326 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
afgekeerd en als hij de zon verlaat na er omheen te zijn gedraaid, gaat de
staart vooraf en volgt de kop.
Op deze manier ontstaat het zonnestelsel en wordt het tenslotte het
zonnestelsel zoals wij dat met onze ogen zien. Dat betekent heel wat, die
uitdrukking met onze ogen; en al snel begint het zonnestelsel zijn loopbaan
als een nu gevormd wezen. De planeten worden geleidelijk materiëler en
minder etherisch. De goddelijke wetten van het hemelse mechanisme dat
we het zonnestelsel noemen zijn vastgelegd zoals we ze nu zien werken.
We slaan nu eeuwen over en komen bij het einde van het leven van de
zon, wat betekent het einde van het leven van het zonnestelsel, want de
zon is koning in zijn rijk. De zon voedt zich met het afval van de interplanetaire
en intersolaire stoffen die hij met zijn immense kracht opzuigt
en weer uitwerpt, zoals wij mensen doen. Ik heb het nu over het lichaam
van de zon. Dit afval, deze stof in de kosmische ruimte, bestaat uit de resten
van vroegere dode zonnen, zoals u dadelijk zult zien. We naderen nu
het einde van het leven van de zon. De krachten van de zon beginnen af
te nemen. Wat feitelijk gebeurt is dat zijn manvantara teneinde loopt en
dat zijn pralaya op het punt staat te beginnen. Zijn leven op innerlijke
gebieden neemt een aanvang en dat onttrekt levenskracht aan dit gebied.
Daarom zeggen we dat de zon in kracht vermindert. Meer betekent het
niet, en de dood is niet meer dan dit: het overbrengen van dit gebied naar
innerlijke gebieden van een groot deel van de levenskracht die op dit
gebied bestaat als het lichaam zijn volle kracht bezit.
Tenslotte sterft de zon. Maar lang daarvoor zijn alle planeten gestorven
en verdwenen. Ik kan u nu niet zeggen waarheen, dat zou te lang
duren. Laten we volstaan met te zeggen dat de zon het weet. Als het
moment van zijn dood aanbreekt barst de zon uiteen, explodeert hij in
eenvoudig ontelbare brokstukken zonnemateriaal, van verschillende
grootte, die oorspronkelijk bijna zo etherisch waren als geest; maar bij het
ouder worden werd de zon compacter, meer en meer stoffelijk, vaster,
totdat hij, als hij sterft en praktisch dood is, nog niet een vast lichaam is
maar op weg om vast te worden. Maar hij explodeert; er is niet zozeer
sprake van een enorme lichtflits – woorden schieten tekort om dit uit te
leggen – dan wel van een ontzagwekkende hoeveelheid of uitbarsting van
licht en kracht die zich door ons zonnestelsel en ver buiten zijn grenzen,
verspreiden. Zo nu en dan ontdekken astronomen wat ze novae noemen,
een Latijns woord dat ‘nieuwe sterren’ betekent. Maar wat ze zien is precies
het tegenovergestelde: de dood van een ster; en ze zien sommige van