Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

KOMETEN EN METEOREN 325
vindt ze haar plaats in de ruimte en eindigt haar beweging in deze overgangsperiode.
Ze heeft nog andere bewegingen die ze gemeen heeft met
alle galactische lichamen; maar haar omzwervingen als komeet, de
komeetomzwervingen van de ‘langharige radicaal’ zoals H.P.B. een
komeet noemt, zijn afgelopen, omdat ze haar tehuis, haar plaats heeft
gevonden. Ze vestigt zich daar en is nu veel massiever, veel minder geestelijk,
veel minder astraal, zoals wij zeggen, dan ze als nevelvlek was, want
er is tijd verstreken, er zijn eeuwen voorbijgegaan waarin ze een komeet
was; verder heeft ze materiaal verzameld, ‘afval van de moeder’, de overblijfselen
van kosmische stof, haar adem, haar afval, waarmee ze zich heeft
gevoed en dat ze heeft opgenomen. Het is een vreemde paradox dat in
alle rûpawerelden entiteiten zich voeden – dat is niet het geval in de
arûpawerelden. Daar is hun voedsel intellectuele ambrozijn of nectar,
zoals de Grieken zeiden over hun olympische godheden.
Na zich op die manier te hebben gevestigd op de plaats die de locatie
is van het zich wederbelichaamde zonnestelsel, het vroegere zonnestelsel
en min of meer op diezelfde plaats (karma, weet u), is de nevelvlek of
komeet een omvangrijk lens- of schijfvormig lichaam van astrale stof
geworden – noem het nevelstof, of komeetstof, zo u wilt – met daarin hier
en daar verspreid layacentra, zoals organen in een lichaam. We kunnen
deze layacentra de meer gebruikelijke wetenschappelijke naam geven en
zeggen dat het de kernen zijn. In het centrum bevindt zich de grootste
van deze kernen die uitgroeit of zich ontwikkelt of evolueert tot een zon.
De kleinere kernen eromheen in deze nevelkomeet of komeetnevel, vormen
het begin van de planeten en dit is het begin van het zonnestelsel. De
zon is in de eerste periode van zijn bestaan, bij wijze van spreken, vraatzuchtig
en probeert zijn jongere broeders, de planeten, op te slokken, totdat
de natuurwetten in werking treden en aantrekking en afstoting een rol
gaan spelen, waarvan de hedendaagse wetenschap er maar één kent: aantrekking,
die ze zwaartekracht of gravitatie noemt, hoewel volgens mij
afstoting even actief in het heelal is als zwaartekracht. Deze zwaartekrachttheorie
komt mij eenzijdig voor. Als men het gedrag van de kometen
nagaat die het zonnestelsel binnenkomen en ziet dat de staart ervan
zich altijd van de zon afkeert, dan ziet men de werking van afstoting.
Wetenschappers denken dat de afstoting het gevolg is van de werking van
het licht op de heel kleine deeltjes van de moleculen in de staart van de
komeet. Zo u wilt. Het is afstoting. Als de komeet de zon nadert, komt
eerst de kop, daarna de staart; als hij rondgaat, is de staart altijd van de zon