Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

CENTRAAL-AZIË, DE BAKERMAT VAN ONS RAS
Ik wil het met u hebben over iets waarop H.P.B. heel vaag heeft gezinspeeld.
Maar omdat ik heb gehoord dat enkele sprekers en schrijvers bij
hun verwijzingen daarnaar onnauwkeurig zijn, vind ik het nodig op dit
punt ons schip wat bij te sturen naar het ware noorden. Het gaat om wat
de wetenschap vroeger het centrum noemde van waaruit de volkeren zich
over de aarde hebben verspreid. De wetenschap plaatste de oorsprong
van de beschaving, en in het bijzonder van het Indo-Europese volk, in dat
deel van Azië waar nu de uitgestrekte hoogvlakten van Centraal-Azië zijn.
In zekere zin is dit volkomen juist, maar zo eenvoudig ligt de zaak niet.
Vóór ons tegenwoordige vijfde of Indo-Europese ras werd gevormd als
ras sui generis, d.w.z. als een ras met een eigen karakter en verschillend van
zijn voorganger, het vierde wortelras, had het een ontwikkeling van miljoenen
jaren achter de rug, terwijl het Atlantische wortelras geleidelijk
aan zijn einde begon te komen. Ik heb me vaak afgevraagd of de wetenschap
van de toekomst niet op zekere dag in een bepaald uitgestrekt
gebied van Centraal-Azië – dat nu een barre woestenij van zand en steen
is waar hitte en koude elkaar afwisselen – overblijfselen zal vinden van
volkeren die beschaafder waren dan wij nu zijn, verder gevorderd wat
betreft uitvindingen, ontdekkingen, filosofie, wetenschappelijk onderzoek
en religie.
Waar ligt dit Centraal-Aziatische gebied? Als u een kaart van Azië
neemt en daarop Perzië (het tegenwoordige Iran), Baloetjistan (het
tegenwoordige Pakistan), Afghanistan, Bokhara en Turkestan, het
Aralmeer en de Kaspische Zee opzoekt en naar het oosten het Pamir
hoogland, het Hindu Kush gebergte, de Tien Shan, de Altyn Tagh, enz. –
een enorm uitgestrekt gebied dat grotendeels uit dorre woestijn bestaat –
dan vindt u daar de plaats waar we als ras vandaan komen. Eens was dit
een land met hoogontwikkelde elkaar opvolgende beschavingen. Er
bloeiden honderden schitterende steden. Het was een groen en vruchtbaar
gebied en vormde een geheel van prachtige landstreken. Vanuit deze
bakermat van ons ras, let wel als ras sui generis, trokken de volkeren die
zich ‘årya’ of ‘van de hoge kaste’ noemden, later vanuit de noordelijke
delen ervan naar het Indiase schiereiland en verdeelden zich in vier kasten:
brahmanen, kshatriya’s, vaißya’s en ßûdra’s. Uit de zuidoostelijke