Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

KOMETEN EN METEOREN
Betreft: Brief 23B, blz. 174-5
Ik zou nooit willen beweren dat meteorieten fragmenten zijn van uiteengevallen
kometen en evenmin dat ze uit kometenstof bestaan. Als u
bedenkt dat kometen of kometenstof slechts één stadium of graad minder
etherisch zijn dan een nevelvlek, zult u inzien dat die grondgedachte verkeerd
is. Maar het is volkomen juist dat kometen bij hun omzwervingen
door de kosmische- en zonneruimte afvalstoffen van het heelal verzamelen.
Ze nemen die tot zich door aantrekking en verliezen ze vaak weer als
ze een zon passeren, want de aantrekking van een zon voor dit soort stoffelijke
dingen is sterk, veel sterker dan de zwakke aantrekkingskracht die
kometen uitoefenen.
Vergeet niet dat kometen, zelfs de grootste bekende kometen, uit
materiaal bestaan dat zo buitengewoon fijn is, zo etherisch, dat bijvoorbeeld
de komeet van Halley, misschien een van de grootste die we ooit
hebben gekend, in een handtas zou kunnen worden gepakt, die dan niet
vol zou zijn, en toch strekken sommige van deze kometen zich uit over
miljoenen en miljoenen kilometers, van kop tot staart.
Laten we terugkeren tot de meteorieten: wat voor lichamen zijn dat?
Ze bestaan uit de afvalstoffen, het uitgestoten materiaal van vroegere
zonnen; hier zit nog een prachtig verhaal aan vast en het zou verscheidene
uren in beslag nemen om het zelfs maar te schetsen en die uitspraak volledig
duidelijk te maken. Misschien zou ik moeten zeggen dat een zon –
al is hij tijdens zijn leven uiterst etherisch, in zijn kern zelfs geestelijk – als
zijn einde nadert, veel vaster wordt, logger, zwaarder, dichter en zoals
theosofen zeggen stoffelijker, totdat, net voor de laatste flikkering van
zonneleven uitdooft en de zon sterft of uitblust, al wat overblijft een
betrekkelijk zwaar lichaam is. Dan met de laatste opflikkering van zonneleven,
glijdt hij als een schaduw over een door de zon verlichte muur en is
het levende centrum dood: ‘De zon is dood. Lang leve de zon!’ Bij de
dood laat hij een lichaam achter dat onmiddellijk uiteenbarst in ontelbare
fragmenten, sommige atomair en sommige veel groter; en deze uitgestoten
stoffen worden in het zonnestelsel en in de stellaire ruimte verspreid
om in latere eonen te worden vergaard, niet alleen door de wederbelichaming
van de zojuist gestorven zon, maar ook door andere zonnen en zelfs