Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

AVALOKITEÍVARA – DE GODDELIJKE TEGENWOORDIGHEID 309
alles. En Avalokiteßvara komt overeen met de oorspronkelijke derde persoon
van de christelijke drieëenheid, de Zoon, de kosmische of derde
logos. In het brahmanisme luidt de triade zo: parabrahman of brahman,
pradhåna of mûlaprakriti, mahat. Als ze zich manifesteert in individuele
monaden zoals een mens, is de drieëenheid Amitåbha, åtman; ålaya of
mahåkåßa, buddhi; Avalokiteßvara, manas; want manas is een rechtstreekse
straal van het kosmische ålaya en ons åtman is een directe straal
van paramåtman, de kosmische åtman, of brahman of parabrahman, of de
Vader.
We hebben dus Vader, Geest of Heilige Geest, en Zoon – de oorspronkelijke
christelijke drieëenheid; de roomse kerk slaagde er tenslotte
in ze om te zetten in Vader, Zoon en Heilige Geest, waarmee ze de Zoon
of logos liet voorafgaan aan de moeder waaruit hij is geboren!
Zoals de meesters aangaven in het laatste deel van de brief die we hebben
bestudeerd, heeft Avalokiteßvara zijn tempel in het heelal om ons
heen. Hij is de scheppende logos, de derde logos, degene die als het ware
het dichtst bij ons is, waaruit we allen afkomstig zijn als stralen van een
kosmische zon, die de goddelijke tegenwoordigheid is in de natuur, die de
goddelijke tegenwoordigheid is in het menselijke månasische deel, dat
natuurlijk voortkomt uit åtman of Amitåbha; want is de Zoon niet de
Zoon van zijn Vader? Is manas niet, via buddhi, het kind van åtman? Is
mahat, via ålaya of mahåkåßa of pradhåna – alle zijn namen voor hetzelfde
– niet het kind van ådi-boeddha, of zo u wilt van paramåtman of brahman
of parabrahman?
Avalokiteßvara is dus de goddelijke tegenwoordigheid overal om ons
heen, die elke gevoelige menselijke ziel onafgebroken, dag en nacht, kan
voelen, zelfs als we ons in dromenland bevinden of belichaamd zijn op
aarde. En diezelfde goddelijke tegenwoordigheid bevindt zich in het
menselijke hart, want het menselijke hart, zelfs het menselijk lichaam, is
op dit gebied een microkosmisch beeld van het heelal. Geen wonder dat
de mensen uit de oudheid in elke tempel hun heilige der heiligen hadden
– oorspronkelijk een prachtig en veelbetekenend symbool voor hen die
het begrepen en naar de tempel kwamen om het goddelijke te aanbidden
met een rein hart en grote eerbied – een tempel waarin, net als in het
heelal, de goddelijke tegenwoordigheid woont. Het was een symbool;
vandaar dat als iemand het heilige der heiligen naderde, hij zijn schoenen
uittrok, zijn kleding reinigde, en hoofd en hart omhoog richtte; want
doordat de vereerders eerbiedig hun eigen geest verhieven, traden ze in