Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

302 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
worden in bewustzijn en in gevoel, in geest en ziel met dat patroon van
oneindig denken.
Nooit zijn er denk ik verhevener woorden door mensen uitgesproken.
Grootser opvattingen dan deze, die liggen besloten in de voorgelezen
fragmenten van de mededelingen van de meester, zijn nooit geschreven.
Ze zijn een nieuw evangelie van denken en liefde, een nieuwe oproep tot
menselijk streven; wie niet in staat is de immense draagwijdte en de
grootse inhoud aan te voelen die in deze menselijke woorden schuilen,
moet wel blind zijn.
Als de tijden niet gunstig of niet geschikt zijn, laten de adepten de
mensheid toch niet aan haar hopeloze lot over; op aarde blijft op zijn
minst de broederschap van de mahåtma’s of meesters van wijsheid en
mededogen aanwezig. Zij inspireren gevoelige en ontvankelijke mensenzielen
en prenten hen gedachten van schoonheid en grootsheid in. Maar
als de tijd niet geschikt is voor een ruimere verspreiding van de wijsheid
van de goden, dan trekken ze zich tijdelijk terug, opwaarts en binnenwaarts,
in deze toren van oneindig denken, en wachten daar tot de tijd rijp
is om opnieuw openlijk of halfopenlijk onder ons te kunnen werken.
Ook wij, zelfs nu in onze kleinheid en zwakheid, bewonen deze toren
van oneindig denken. En net zoals de meesters doen als de tijd niet
geschikt of niet rijp is voor het openbaren van een stukje van de goddelijke
wijsheid van het oneindige, zullen ook wij – hoewel onze hand altijd
is uitgestoken en gereed is het weinige dat we zelf uit eigen kracht uit het
koninkrijk der hemelen hebben geput door te geven – evenals onze eigen
leraren, als de tijd niet rijp is, ons in het hogere bewustzijn en ogenschijnlijk
in stilte en rust terugtrekken. Maar dat is slechts uiterlijke
schijn.
De meesters van wijsheid, de adepten, trekken zich eenvoudig terug
als voor hen de tijd niet rijp is om hun belangrijkste werk onder de mensen
te doen. Ze doen wat ze kunnen en wat het menselijk karma of het lot
hen toestaat; maar in zekere zin stijgen ze op, verdwijnen ze uit het
gezicht om op innerlijke gebieden des te actiever te zijn, betrokken bij
grootse werken van weldadigheid. En als dan de tijd rijp wordt, als het
hart van de mens door lijden en verdriet, pijn en kwellende zorgen
opnieuw verlangt naar meer licht, naar de vertroosting die door egoïsme
nooit wordt gevonden, maar alleen uit de geest voortkomt – als de mens
dan innerlijk daarom vraagt, geluidloos, maar doorklinkend tot in de sferen
van licht, dan verlenen zij die tot dan stilzwijgend toekeken en wacht-