Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

PROCESSEN NA DE DOOD 299
Het is dus totaal onmogelijk X op te roepen in een seancekamer. Die
aantrekking is er niet. X kan niet meer worden bereikt behalve door geestelijke
liefde. Zelfs gedachten kunnen X niet bereiken, tenminste niet de
gedachten die de meeste mensen denken. Y is te bereiken. Vlak na de
dood is Y nog propvol dierlijke vitaliteit, dierlijk magnetisme en dat is een
van de redenen van de breuk met X. X wilde omhoog en probeerde Y
mee te nemen; maar de neiging van Y is omlaag en tenslotte kwam de
onvermijdelijke breuk. Het is zo eenvoudig als het maar zijn kan en ik
probeer eenvoudige taal te gebruiken, vooral voor wie nog niet zolang
theosofie bestuderen.
Dus Y, het spook, het kåmarûpa, denkt alle gedachten die bij zijn aard
horen. Het kan niet iets anders denken dan het denkt. Dat is vanzelfsprekend.
Als men aan appels denkt, denkt men niet aan stenen of zonnespectra.
En als het automatische denkproces van het spook Y appels
betreft, dan zal het aan appels denken en aan niets anders. Misschien
denkt het spook aan zijn geliefde kostbaarheden, aan wat tijdens het leven
zijn dierbaarste bezit was. Dat deel van de natuur is het lagere deel. Het
automatische denken van Y gaat steeds door, maar het zal wel met steeds
minder kracht doorgaan, omdat Y bezig is uiteen te vallen, te ontbinden;
en het wordt tenslotte – neemt u me niet kwalijk – een vies stinkend
astraal lijk en dat is precies wat het is. Het ruikt zelfs naar rotting, naar het
kerkhof, naar ontbinding.
Dat gebeurt al eeuwenlang en als deze spiritisten in hun onwetendheid
proberen in verbinding te komen met degene die is heengegaan, hun
dierbare overledene, dan is het enige waarmee ze volgens de natuurwet
op zijn best contact kunnen krijgen Y, het spook. En wat kan Y anders zijn
dan zichzelf? Als zijn naam Jan Smit was, zal het zeggen: ‘Ja, ik ben Jan
Smit’. Als hij in de West Burlington Avenue 472 woonde, ‘Ja, West
Burlington Avenue 472.’ Het is bezig te vergaan, te ontbinden.
Het heeft, weet u, allemaal iets aandoenlijks. Het lijkt misschien of ik
er de spot mee drijf, maar dat is niet mijn bedoeling. Ik probeer de toestand
zo reëel mogelijk voor te stellen. Natuurlijk herinnert dit spook Y,
dit kåmarûpa, zich zijn naam. Waarschijnlijk zal het zich herinneren waar
het woonde en de naam nog weten van vrienden of familie, of enkelen
daarvan. ‘Mijn vrouw Emma. Ja, Emma. Dat is Ruth, Emma. Kom morgen.
Ik word nu geroepen. Dag schat.’ Men komt in aanraking met het
automatisch functioneren van het spook, maar de geestelijke werking is
weg. Een handig gestelde vraag door een medium die in astraal-psychisch