Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

MÅNASAPUTRA’S, MAANPITRI’S, DIERLIJKE MONADEN, ENZ. 265
menselijke geest in zijn hogere aspect, waar komt hij vandaan, als hij geen
deel is van de essentie – [dit bedoelde ik] en in sommige zeldzame gevallen
van incarnatie, de essentie zelf – van een hoger wezen.’
Dit slaat op een groot wonder in de menselijke evolutie en wel dit:
onder de månasaputra’s die verschenen en ons het denkvermogen schonken
– omdat zij onszelf waren, onze verstandelijke en geestelijke zelven –
bevonden zich bepaalde heel hoge individuen, wezens die op de maan zelf
in de laatste of zevende maanronde, al dhyåni’s waren. Zij leidden,
vreemde paradox, het werk van onze eigen agnishvåtta’s, leidden het werk
van ons eigen verstandelijke ontwaken, want zij, deze wezens – met hoevelen
waren zij? duizend, tienduizend, honderdduizend, ik weet het niet –
kozen bepaalde menselijke voertuigen toen wij ons denkvermogen van de
månasaputra’s hadden ontvangen. Zij traden de gekozen menselijke
lichamen binnen en verlichtten deze hun leven lang. Het was wederkerig.
De verwachting dat een godheid zich zou belichamen riep een reactie op.
De godheid incarneerde; en dit werden de grote leraren van de mensheid,
belichaamde goden, mensen die zichzelf gaven om de voertuigen te verschaffen,
de voertuigen te zijn, zodat deze onuitsprekelijk grootse ego’s
hen, deze mensen, konden gebruiken, om onder de mensheid te werken.
Toen werden de eerste mysteriescholen opgericht, gevormd door deze
wezens gezamenlijk, en werden de grondtonen aangeslagen die door de
eeuwen heen, sinds die langvervlogen tijden, hebben weerklonken,
beginselen die we nu aangeboren ideeën noemen van de menselijke geest,
grondtonen van licht, grondtonen van orde, grondtonen van intuïtie,
grondtonen van waarheid. Zij schonken de mensen licht, zij leerden de
vroege mensen kunsten en wetenschappen – mensen die pas het verstandelijke
vuur van hun eigen ego’s, van de maan, hadden ontvangen – leerden
hen kunsten en wetenschappen, leerden hen de seizoenen, leerden
hen het heelal om hen heen te aanschouwen en zich eerbiedig te verbazen
over de wonderen ervan, ze leerden hen astronomie, leerden hen chemie,
leerden hen de kunst van het regeren; en toen hun werk was gedaan, misschien
besloeg het één leven van de ontvanger, wellicht twee of meer,
toen dat werk was gedaan, dat grootse, verheven werk, keerden ze naar
hun eigen hoge sferen terug. Maar nog steeds wachten ze op ons met
mededogen en begrip. Weet u wat zij op de maan waren? Zij waren de
mahåtma’s op de maan die goden werden toen de maanmensen werden
gedhyåniseerd.