Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

264 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
een monade, en ze stijgt op door het mensenrijk, in belichaming na
belichaming, iets hoger en weer iets hoger, tot ze een hoger menselijk stadium
bereikt; ze evolueert nog steeds en stijgt omhoog door het mensenrijk,
gaat over van het lager dierlijk menselijke in het menselijke en treedt
dan een geestelijke mens binnen en als ze dan het hoogste geestelijke punt
in het mensenrijk heeft bereikt, gaat ze de laagste klasse van de laagste
dhyåni binnen.
Zo trekt de monade als een pelgrim door alle rijken, maar als ze het
mensenrijk binnenkomt, verdringt ze de dierlijke monade van de mens
niet van haar plaats. Het is de monade die het mensenrijk binnengaat en
haar zevenvoudige constitutie opbouwt, zoals ook wij dat doen, zoals wij
zijn. Er is geen sprake van verdringing.
Toen de tijd aanbrak dat deze maanpitri’s – astrale, nog niet verharde
wezens, die leken op een bundel licht, zo u wilt, astrale stof – door middel
van de ingeboren natuurlijke groeikrachten een voertuig hadden ontwikkeld
dat het vuur van het denken zou kunnen verdragen, daalden
daarin de ego’s van de maan, de månasaputra’s, de agnishvåtta’s af en
ontstaken ze met goddelijke vlam die maandelen van onze constitutie,
waarna de mens volledig mens werd. Daarna was hij als wezen voltooid,
niet langer een goddelijke monade die zich niet in een stoffelijk lichaam
tot uitdrukking kon brengen.
Wij mensen bestonden dus nu uit een goddelijke monade, een geestelijke,
een menselijke en een dierlijke monade, belichaamd in één. Als onze
eigen aarde de zevende ronde zal hebben voltooid, dan worden de mensen
die nu op deze aarde leven, diegenen van ons die slagen, agnishvåtta’s, de
månasaputra’s voor de volgende keten, het kind van de keten van deze
aarde; en onze dierlijke monaden, onze dierlijke delen, onze lagere viertallen
zullen aan het einde van de zevende ronde op aarde, zichzelf hebben
opgewerkt tot de toestand en status van het menszijn, let wel de dierlijke
monade. En het zijn deze dierlijke monaden die op die manier zojuist
mens zijn geworden, of pas in menselijke vorm zijn gehuld, die in de volgende
keten, het kind van deze aardeketen, de maanpitri’s van die volgende
keten zullen zijn, het kind van deze keten, en die dan en daar zullen
worden bezield met het vuur van het intellect dat wij hen zullen geven.
Er is iets dat me opviel toen ik het citaat van H.P.B. las, iets heel moois
en het is zo mooi dat ik haar woorden zal gebruiken: ‘Tussen de mens en
het dier – waarvan de monaden (of jîva’s) in principe identiek zijn – ligt de
onoverbrugbare kloof van verstandelijkheid en zelfbewustzijn. Wat is de