Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

240 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
Toen sloot de deur naar het mensenrijk omdat het laagste of onderste
evolutiepunt van de vierde ronde was bereikt en gepasseerd. De dieren
waren nog niet gereed om de incarnerende monaden met denkvermogen
te ontvangen; ook nu zijn ze niet gereed. Zij zullen in het volgende manvantara,
de volgende belichaming van onze keten, op dezelfde manier
denkvermogen ontvangen.
Terugkerend tot onze eerdere gedachte, die ons tot deze fascinerende
zijpaden bracht, kunnen we zeggen dat de ‘mislukkingen’ waarover de
meester sprak, de verschillende klassen van kumåra’s, of liever agnishvåtta’s
en månasaputra’s zijn die we hebben beschreven. Deze ‘mislukkingen’
werden in latere tijden wat nu de grote mahåtma’s zijn,
waaronder natuurlijk zulke verheven wezens als de boeddha’s en de geestelijke
en verstandelijke genieën die de geschiedenis van de mensheid
hebben verlicht en waarvan de namen in elk beschaafd land bekend zijn.
Veel namen van hen die in de prehistorie hebben geleefd zijn verloren
gegaan, maar van enkelen van hen kennen we de namen nog.
En let wel, dit toont aan hoe dicht we nog bij het onderste punt van de
neergaande boog staan, en hoeveel we hebben verloren van wat we niet
alleen in andere wortelrassen maar in andere ronden hebben geleerd,
geweten en ervaren. Hier staan wij, mensen, in wie het edelste licht bijna
is verduisterd, zoekers naar waarheid die hongeren naar licht; en toch
bevinden deze wezens zich in ons; zij zijn onszelf, streven er voortdurend
naar ons te geven wat zij bezitten en wij rebellen weigeren, omdat we
worden aangetrokken tot de vleespotten van de stof of de aarde; maar al
worden we erdoor aangetrokken toch voelen we weerzin tegen deze
lagere aantrekking, komen we in opstand en spannen we ons in. We trekken
onszelf op, keren ons naar het licht telkens wanneer het hart pijn
doet. Zo is ons leven. En in ieder mens bevinden zich een halfgod en een
halfdier, in dezelfde behuizing; door middel van evolutie wordt deze arme
mens van vlees omhooggevoerd, steeds omhoog, opdat ook hij eens het
licht zal ontvangen, het gezegende licht, het glorieuze licht dat wij hebben
ontvangen en zijn vergeten.
Geen wonder dat de meester over deze geestelijke wezens, die onze
innerlijke delen zijn, spreekt als gevallen engelen, goden die zijn gevallen,
gevallen van hun azuren zetels – dat is niet alleen maar poëzie – de zetels
van intellectuele pracht, van de oude tronen, gevallen uit de gouden glorie
van de zonen van het licht.
Als ik naar mijn medemensen kijk, zie ik niet langer gezichten die