Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

232 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
innerlijk al aanwezig is. Men kan niets van buiten ontvangen voordat het
er innerlijk is, ontwaakt, opgewekt. Leer een kind in de moederschoot, als
u kunt, de wonderen van het zonneheelal. Er is geen reactie, er is geen
ontvangend vermogen. Maar wacht tot het kind is geboren en opgroeit
om een mens te worden en dat wat in hem is, het verstand, naar buiten is
gekomen, en dan komt begrip.
Zoek eerst het goddelijke in u, koester het, roep het op, wek het; en
naarmate men dat doet, ontvangt men van buiten omdat men van binnenuit
geeft. Men geeft zichzelf. Men kan niets van buiten ontvangen als
er innerlijk niet iets is om te ontvangen, een ontvanger. Men gaat voorbij
zonder te zien. Dat is de reden waarom de meesters hoger zijn dan wij,
grotere chela’s zijn dan wij, omdat ze grotere ontvangers zijn, eenvoudig
omdat ze grotere gevers zijn. Men moet dat in zich hebben dat herkenning
oproept vóór men kan ontvangen en herkennen.
Dat is, voorzover ik het begrijp, een goed antwoord op mijn vraag: is
chelaschap een ontvangen van buitenaf of een geven van binnenuit? Het
is niet het een of het ander alleen, maar beide samen – een paradox.
En eerbied voor de leraar? Er is niets dat een mens zo siert. Het is
de mens met een slaafse ziel die bang is grootsheid in een ander te herkennen.
Hij is niet groot genoeg. Hij is bang zichzelf volledig te geven.
De kleine mens is bang vernederd, afgesnauwd te worden, hij wil niet toegeven
dat de ander groter is dan hij. Iemand die werkelijk innerlijk groot
is, herkent grootsheid in andere mensen en buigt zich daarvoor omdat hij
zelf innerlijk een groot mens is. Hij herkent de zekerheid van zijn eigen
menszijn en kan hulde, eerbied en respect betuigen omdat hij die in zich
heeft. Eerbied voor een leraar is iets moois en een teken van innerlijke
groei; en het is niet meer dan nauw verholen slaafsheid te denken dat u,
ik, wie ook, zo verschrikkelijk onafhankelijk en superieur is vergeleken
met anderen, dat hij grootsheid niet wil erkennen als hij die ziet. Hij heeft
het zelf niet in zich.
Het is precies dezelfde regel die ons leert eerbied te hebben voor de
schoonheid in het hart van een roos. We hebben die in ons. We zien die
in de roos en brengen hulde. Schoonheid zien in de sterren, het wonder
ervan, hun mysterie, hun verborgen geheimen, hun statige bewegingen in
hun rondgang. Wat is heerlijker, schoner, en stemt meer tot nadenken
dan te kijken naar een vlammend vuur? Wat is vuur? ‘Verbranding’. Is dat
niet een verhelderend antwoord! Wat is een mens? ‘Vlees en beenderen’.
Is dat niet een verhelderend antwoord! Maar voor mij zijn dat geen ant-