Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

EVOLUTIE TOT IN HET MENSENRIJK – III 189
waren niet gereed. Geen geschikte rûpa’s, geen geschikte lichamen voor
ons, zeiden ze. Die lichamen moesten subtieler, fijner worden, meer
geschikt om het heilige intellect van de månasaputra’s te ontvangen die
het latente verstand van deze mensen, van ons, verlichtten. Toen de tijd
daarvoor aanbrak begon de ‘neerdaling’ zoals wij zeggen, de neerdaling
van de månasaputra’s. De mens begon te denken. En laat ik op dit punt
eraan toevoegen dat er nog een andere klasse was van månasaputra’s, veel
hoger dan alles waarmee wij als individuen zijn verbonden, die dit verbazingwekkende
werk van het plaatsen van de vlam van het denken in die
vroege mensenrassen begonnen. Zij waren zelfs al dhyåni-chohans op de
maanketen. Wat een prachtig beeld!
Toen de månasaputra’s ons dus het denkvermogen schonken waren dat
eenvoudig onze eigen dhyåni-chohans, de maanmensen die dhyånichohans
waren geworden en wij, hun dierlijke monaden, waren nu
mensen geworden. Het was hun taak ons weer te verlichten, ons het
denkvermogen terug te geven, het te wekken. Zo zullen wij, aan het einde
van de zevende ronde dhyåni-chohans worden en de månasaputra’s zijn
voor de mensheid van de volgende keten die nu onze menselijke dierlijke
monaden zijn. Is die gedachte duidelijk?
U heeft gehoord over momenten of tijden van keuze, waarin grote
beslissingen moeten worden genomen. Eén vond er plaats in het midden
van de vierde ronde. Beseft u wat er toen gebeurde, toen het moment aanbrak
dat de monaden werden beproefd om te zien of ze verder konden?
Omlaag gaan was gemakkelijk genoeg, maar konden ze dat gevaarlijke
punt passeren en de opgaande boog beginnen? Miljoenen, honderden
miljoenen, miljarden slaagden in ons mensenrijk, in het dierenrijk. Zij
bezaten voldoende omhooggerichte aspiratie om hen voorbij het gevaarlijke
punt van de onderste lijn te voeren en hen omhoog te doen gaan. Wij
zijn die dieren van toen. Maar weet u dat honderden miljoenen monaden
het gevaarlijke punt niet konden passeren? Dat waren wat H.P.B. ‘verloren
monaden’ noemde. Zij gingen verloren voor de rest van dit manvantara.
Dat betekent alleen dat ze niet mee omhoog konden, niet voldoende
waren geëvolueerd, en nirvå .na ingingen. Daaruit zullen ze pas ontwaken
als ze de psychomagnetische roep horen om tot belichaamd bestaan te
komen in de volgende keten. Het dierenrijk wacht dan op hen en de
monaden verschijnen dan in dit dierenrijk. Het dierenrijk gaat niet
omhoog, afgezien van een uiterst langzame geleidelijke verbetering; maar
de monaden zijn er altijd.