Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

180 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
als een bewust wezen, iemand die denkt, voelt, oordeelt en onderscheidingsvermogen
bezit, iemand die liefde, mededogen, medelijden,
sympathie voelt, al die goede menselijke kwaliteiten die zowel echt menselijk
als humaan zijn.
Maar laten we het een ogenblik over lichamen hebben: in mijn boek
Mens en Evolutie zult u zien dat ik heb geprobeerd aan te tonen dat alle
evolutie zich van binnen naar buiten voltrekt, dat niets kan evolueren of
zich kan ontvouwen tot iets groters tenzij het innerlijk de kracht en het
vermogen daartoe bezit en bovendien al in zich had wat naar buiten gaat
komen. Als u aan de kraan draait, komt er geen water als er geen water is
dat eruit kan stromen; en niemand zal in zijn leven, in zijn daden, in zijn
gedachten tot uitdrukking of naar buiten brengen, wat hij in zichzelf niet
heeft wakker geroepen. Maar al komt alle evolutie van binnenuit, al is alle
groei van binnenuit, toch voelen zelfs de stoffelijke lichamen met het
langzaam verstrijken van de eeuwen steeds meer de geestelijke invloed, de
drang die er voortdurend op inwerkt en ook het gehalte van die impulsen
naarmate het proces van ontplooiing of evolutie voortdurend in kracht
toeneemt; zodat zelfs de stoffelijke lichamen verfijnen en langzaam veranderen.
Toch schijnt er een natuurwet te zijn dat na een bepaalde
periode stoffelijke lichamen van een of andere soort niet kunnen blijven
bestaan. Het is interessant en fascinerend dat de natuur om een bepaalde
reden als het ware uitroept, en tot een bepaald soort stoffelijke lichamen
schijnt te zeggen – tot hier en niet verder. Het is alsof dat lichaamstype
niet op een juiste wijze en doelmatig kan evolueren. Dan sterven die
lichamen langzaam uit en als de monaden die er leven aan schonken na
hun rust in devachan of nirvå .na terugkomen, vinden ze nieuwe omhulsels
of lichamen van een heel andere aard die hen opwachten.
Dat is het evolutieproces in een notedop. Daarom zijn de enorme reptielen
uit het Mesozoïcum verdwenen; en als biologen en geologen nu
onderzoeken wat in gesteenten en fossielen is vastgelegd, dan ziet u dat ze
allen uiting geven aan hun verbazing dat deze soorten, deze families van
schepsels, plotseling schijnen uit te sterven. Ik herinner me dat één bioloog
zei dat het leek alsof ze door een epidemie waren getroffen en in
korte tijd, geologisch gezien, waren verdwenen. De wetenschap kan het
absoluut niet verklaren en doet slechts gissingen, sommige heel dwaas,
zoals wat ik enige tijd geleden las en waar als reden werd aangegeven dat
ze zo groot werden dat ze hun eigen gewicht niet konden dragen en van
honger stierven. Dat is volgens mij de meest groteske theorie die ik ooit