Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

156 ASPECTEN VAN DE OCCULTE FILOSOFIE
van mijn menszijn trek ik mijn eigen scheidslijnen tussen goed en kwaad.
Een god zou andere scheidslijnen trekken. Een måmo-chohan zou weer
andere scheidslijnen trekken; maar de regel zoals die is gegeven is voor
alle wezens dezelfde.
III
Ik wil graag opnieuw iets zeggen over een onderwerp waarover ik al
heb gesproken – tweemaal, of misschien driemaal. Het betrof de esoterische
leringen over de twee wegen, de eeuwige wegen, van het heelal –
goed en kwaad. Ik heb bij verschillende gelegenheden heel wat over dit
onderwerp gezegd; maar toen ik de laatste keer met spreken ophield,
besefte ik dat ik op één punt niet voldoende nadruk had gelegd en dat
punt was dat, als we het heelal zien als de onbegrensde ruimte, die geen
grenzen of beperkingen kent, er altijd in sommige delen van de onbegrensde
ruimte heelallen verschijnen en dat er manifestatie gaande is,
terwijl in andere delen de manifestatie verdwijnt – heelallen hun manvantarische
bestaan beëindigen.
Zolang er manifestatie is, is er onvolmaaktheid, en dat noemen wij
mensen het kwaad. Nu we het over de onbegrensde oneindigheid en eeuwigheid
hebben, is het dus volkomen juist te zeggen dat goed en kwaad de
eeuwige wegen van de wereld zijn; anders gezegd, volmaaktheid en
onvolmaaktheid bestaan in de grenzeloze ruimte vanaf de beginloze duur
en blijven bestaan tot de eindeloze duur, de eindeloze eeuwigheid. Maar
dat betekent niet dat er twee oneindigheden zijn, namelijk een oneindigheid
van volmaaktheid en een oneindigheid van onvolmaaktheid.
Natuurlijk niet. Was er een oneindigheid van volmaaktheid dan zou er
geen onvolmaaktheid kunnen bestaan, geen manifestatie die onvolmaaktheid
betekent.
Laten we nu afstappen van de grenzeloze ruimten en ons tot het individu
wenden. Boven en buiten en binnen de kosmische oneindige dualiteit,
dwingt onze geest ons een kosmische eenheid te erkennen, en aan
deze eenheid ontspringt de dualiteit; de dualiteit bereikt haar hoogtepunt
van manifestatie en verdwijnt dan weer in de eenheid. Deze eenheid betekent
niet ‘één’, want dat zou het begin zijn van telling en dat is het begin
van manifestatie, en zou precies dezelfde fout zijn die de christenen maakten
bij hun voorstelling van hun oneindige persoonlijke god. De ‘één’
gebruik ik hier in de betekenis van de mystieke nul, zoals H.P.B. die