Aspecten van de occulte filosofie - Theosofisch Genootschap ...

GOED EN KWAAD 155
grofstoffelijk zijn dat voor ons mensen het leven daarop een hel zou zijn;
daarom zijn de invloeden ervan op de mens slecht en sporen ze de mens
tot het slechte aan, want deze invloeden bestaan voor het grootste deel uit
de grove, zware uitwasemingen uit de duistere zijde van de natuur en ze
zijn grotendeels verantwoordelijk voor de beproevingen waaraan mensen
maar al te vaak bezwijken.
Het is onze plicht ons te verbinden met onze ‘Vader in de Hemel’, met
de godheden, onze behoeders en beschermers, die met sterke hand zorgen
dat we veilig zijn, mits wij hen volgen: met andere woorden, het is
onze hoogste plicht het pad van de rechterhand te volgen; aan de andere
kant zullen we als we dat niet doen en negatief worden en ons blootstellen
aan de grove uitwasemingen van de grofstoffelijke sferen, ongetwijfeld
het pad omlaag inslaan – terwijl we anders beslist het pad naar de goden
volgen.
Het zijn deze gedachten, afkomstig uit het heiligdom van de mysteriën,
die in sommige exoterische religies, zoals het christendom, werden
overgenomen en vaak afschuwelijk werden verminkt en verdraaid. Maar
er is één punt waarop de occulte leer en de christelijke theologie het,
wonderlijk genoeg, eens zijn. De christelijke theologie ontkent dat de stof
in wezen slecht is. Dat doen wij ook. Zelfs in de meest helse delen van de
melkweg, in zijn grofste en meest duistere sferen – en er zijn er enkele
waarvan u als u ze kende vannacht niet zou slapen – zelfs in die plaatsen is
elk mathematisch punt van de sferen en bollen waaruit deze plaatsen
bestaan, in wezen even goddelijk als de sferen van licht waarin de goden op
hun gebieden leven. Denk daarom niet dat stof op zichzelf slecht is. Dat
zou betekenen dat slecht eeuwig slecht is en nooit van onvolmaaktheid
kan overgaan in groeiende volmaaktheid, met andere woorden, dat
wezens nooit van slecht goed kunnen worden. Het kwaad, in abstracte
zin, bestaat uit vergankelijke toestanden – hoe lang ze ook mogen duren
– waar monaden doorheen gaan tijdens bepaalde fasen van hun eindeloze
omzwervingen omhoog en vooruit.
Nergens is het kwaad dus eeuwig, als iets dat in wezen onveranderlijk
is; en wat wij mensen met onze onvolmaakte intelligentie ‘goed’ noemen,
blijft nergens eeuwig in een toestand van starre onbeweeglijkheid. De
helft van de gemanifesteerde oneindigheid is betrekkelijk onvolmaakt, in
een ontelbaar aantal graden; en de andere helft is betrekkelijk volmaakt in
een ontelbaar aantal graden; en er is tussen de twee geen absolute scheidslijn.
Natuurlijk spreek ik vanuit het standpunt van een mens, en op grond